Sommigen zeggen dat ik haar had moeten aangeven. Dat ze een misdaad probeerde te plegen. Maar ik keek haar aan, en zag geen misdadigster. Ik zag een gekwetst kind, een beschadigde ziel.
Ik koos ervoor om haar niet naar de gevangenis te sturen. In plaats daarvan nam ik haar mee naar een psycholoog. De witte stof gaven we aan het laboratorium — het bleek een mengsel van kalmerende kruiden, geen direct dodelijk gif… maar het had me zeker ziek gemaakt.
Met de juiste behandeling herstelde ik. En Emy? Ze begon een intensieve psychologische therapie. Vandaag is ze stabieler, dankbaarder, en bovenal: ze is aan het helen.
💬 Wat zou jij hebben gedaan?
Dit is mijn verhaal. Een verhaal van mededogen, risico, en geloof in tweede kansen.
Sommigen noemden me naïef. Anderen noemden me dapper.
Maar ik wil jouw mening horen:
📝 Had ik haar moeten aangeven? Of heb ik het juiste gedaan door haar te vergeven?
Laat je reactie hieronder achter… ik lees ze allemaal.
