De alledaagse sluier van een moeizaam verworven routine
Het zijn vaak de meest alledaagse, onopvallende momenten in ons leven die de sleutel vormen tot onverwachte transformaties. Voor mij was de plaatselijke supermarkt de definitie van gewoon – een noodzakelijk, saai ritueel na uitputtende dagen. Ik had zeker nooit verwacht dat een standaardbezoekje om een paar boodschappen voor het avondeten te halen de loop van mijn leven fundamenteel zou veranderen. Slechts enkele uren daarvoor was mijn brein volledig ondergedompeld in de dichte, nauwgezette wereld van cybersecuritydocumentatie , een taak die onophoudelijke focus vereiste op minuscule details en complexe regelgeving. De last van die intense mentale inspanning, in combinatie met de aanhoudende, onderliggende vermoeidheid van mijn privéleven, zorgde voor een soort mentale waas terwijl ik mijn winkelwagen door de felverlichte, schijnbaar eindeloze gangpaden stuurde. Mijn enige, allesoverheersende gedachte was het vinden van de pasta, het afronden van de transactie en het terugkeren naar de rustige, voorspelbare veilige haven van mijn huis.
Jarenlang had het leven een grimmige, standvastige volharding van me geëist. Sinds mijn ex-man abrupt besloot te vertrekken – een plotseling vertrek dat meer aanvoelde als een aardbeving dan als een scheiding – was ik gedwongen de veeleisende rol op me te nemen van enige architect van onze nieuwe realiteit. Deze overgang hield in dat ik een acute crisis van achterstallige financiële verplichtingen moest oplossen, moest wennen aan de complexe behoeften van twee snel opgroeiende tieners en het moeizame, langzame proces moest doorlopen om stabiliteit te herstellen vanuit een verbrijzelde basis. Na verloop van tijd was het me gelukt een voorspelbaar, zij het uiterst uitputtend, ritme te ontwikkelen: een voortdurende cyclus die uitsluitend bestond uit toegewijd professioneel werk, zorgzaam ouderschap en noodzakelijke, maar onvoldoende, slaap. Deze strenge, monotone cyclus had alle onverwachte gebeurtenissen effectief buitengesloten. Juist deze diepgewortelde mentale uitputting en focus op de directe taak maakten het geluid zo schril: de kreet van een jonge moeder, scherp en wanhopig, die meedogenloos door het algemene gezoem van de winkel en het even alomtegenwoordige lawaai van mijn eigen innerlijke angsten heen sneed.
