“Hou je van hem?”
Ik lachte. Warmte. Geen spijt.
– Dat is het. Ik hou van hem. Alsof ik dat nooit kon. Omdat ik naast hem sta. Ze is veilig. Rustig. Beste.
Tranen stroomden op in zijn ogen. Misschien de eerste keer dat hij er echt spijt van had.
“Dan . “.. Waarom ben je gekomen? Waarom luisterde je naar me?
“Voor mezelf.”Om dit hoofdstuk af te sluiten. Om te weten dat ik alles gehoord heb. Dat heb ik vergeven. En wat ik koos met mijn hart.
“Ik ben blij dat je in orde bent, Emma. Zelfs als het niet bij mij is.
– En ik ben blij, Alexander. Ik wens je gemoedsrust. Maar neem geen contact meer met me op.
Ik stond op. Ik voelde de zwaarte uit mijn borst verdwijnen. Ik heb de schaamte niet meer gedragen. Geen pijn. Ik was vrij.
Toen ik thuiskwam, las Thomas een boek op de bank. Toen hij me zag, legde hij het neer en kwam langs.
“Heb je de deur op slot gedaan?”
Ik knikte, glimlachend door mijn tranen heen.
“Altijd.”
Hij omhelsde me. En in de warmte van die knuffels besefte ik: sommige wonden mogen niet vergeten worden. Ze moeten begrepen worden. Zodat ze niet terugkomen.
En er was nog iets dat ik wist.
Ik was tenslotte thuis.
