Ik kocht een ticket. Naar een stad waarvan ik de naam niet eens goed kan uitspreken. Ik pakte een koffer in. Een paar jurken, een paspoort, een tandenborstel, een koptelefoon. En een witte trui – symbolisch.
De volgende dag belde iemand van het bedrijf opnieuw. Dit keer per e-mail. De inhoud was bijna absurd beleefd:
Geachte mevrouw Laurent,
Gezien de recente gebeurtenissen willen we graag onze waardering uitspreken voor uw kalmte en klasse. Als bedrijf tolereren we geen misbruik of onethische relaties op de werkvloer. Als u geïnteresseerd bent, brengen we u graag in contact met een loopbaanadviseur of coach die u kan helpen in deze nieuwe fase van uw leven.
Met vriendelijke groet,
HR & Ethics Team
Ik glimlachte. Aan de ene kant was het grappig. Aan de andere kant was het symbolisch. Ik was nooit een « echte vrouw » voor hen geweest, maar nu telde ik ineens als mens. Jammer dat het zo laat was.
Ik pakte een klein notitieboekje en schreef er vier zinnen in. Mijn nieuwe leefregels:
