Maar in plaats van naar de voordeur te lopen, draaide Gerald zich om en liep doelgericht naar de garage.
Zijn houding was helemaal niet abrupt. Elke beweging was kalm en beheerst, alsof hij innerlijk een besluit had genomen en zich daaraan hield.
Marina wisselde een bezorgde blik met Jared. Hij haalde zijn schouders op, bijna geamuseerd, alsof de reactie van zijn stiefvader er niet toe deed.
De garagedeur zwaaide met een metalen gekraak open. Gerald verdween naar binnen. Men hoorde hem kastjes openen, in lades rommelen en spullen verplaatsen. De geluiden galmden over de oprit.
Marina’s hart klopte sneller.
Ze kende haar vader. Ze wist die stiltes te herkennen, waar diep vanbinnen iets gaande was, iets wat zich niet in woorden liet uitdrukken.
Katherine stond naast haar, haar handen geklemd tegen haar theedoek, zichtbaar verscheurd tussen bezorgdheid en afwachten.
Toen Gerald weer tevoorschijn kwam, was zijn gezicht uitdrukkingsloos, maar zijn gebaren bleven beheerst. Hij uitte geen verwijten. Hij stelde geen verdere vragen.
Hij deed simpelweg wat alleen hij op dat moment kon doen: handelen.
Dit gebaar was noch theatraal, noch gewelddadig. Het was niet bedoeld om iemand te vernederen. Integendeel, het droeg de stille waardigheid van een vader die helder zag – niet alleen wat er was gegeven, maar ook hoe het was besloten.
Marina voelde een brok in haar keel.
Het was niet beschamend.
Het was een gebaar van dankbaarheid.
Zonder een woord te zeggen, keek Gerald haar aandachtig aan, een blik die aangaf dat hij veel meer had begrepen dan wat er hardop was gezegd.
Hij had het niet alleen over de ontbrekende auto.
Hij sprak over respect. Over keuzes. En over wat we wel of niet aan anderen overlaten.
