Niet hoe gaat het.
Niet het spijt me.
Gedrag.
Alsof ik een kind was dat gecorrigeerd moest worden.
Ik keek hem aan met mijn ene onbezwachtelde oog.
“Kom tevoorschijn,” zei ik.
Mijn stem was zachter dan ik wilde, maar vast.
Hij ging door.
Over vernedering.
Over zijn familie.
Over Bradley.
De verpleegster had haar pen neergelegd.
Ze zei niets, maar haar lichaam sprak boekdelen.
“Ga weg.”
Ik herhaalde het.
Dit keer zonder twijfel.
Voor een moment leek hij te aarzelen.
Daarna legde hij de bloemen neer.
En vertrok.
Mijn moeder zei niets totdat de deur dichtviel.
Ze pakte de bloemen op.
Gooide ze weg.
“Wat ga je doen?”
Ik keek naar buiten.
Naar levens die doorgingen.
En toen wist ik het.
Ik zou niet verdwijnen.
Ik zou alles onthouden.
Elk detail.
Elke leugen.
Elke klap.
Ik zou documenteren.
Niet uit wraak alleen, maar uit rechtvaardigheid.
En ze zouden zich mij herinneren.
Altijd.
