« De Sterling Trust heeft een wettelijke voogd nodig die door de rechtbank wordt aangesteld, » zei Wells, terwijl hij me over zijn enorme mahoniehouten bureau aankeek, zijn ogen gevuld met diep respect. « Maar belangrijker nog, de baby heeft een officiële primaire verzorger nodig. De raad van bestuur is het daarmee eens. We hebben iemand nodig die al bewezen heeft dat hij alles zou opofferen – zelfs zijn eigen veiligheid – om hem te beschermen. Iemand met een moreel kompas dat standhoudt in een storm. »
Ethan, die naast me stond, pakte mijn hand en kneep erin. Hij keek naar mij en toen naar de baby die in een wiegje naast me zat te koeren, zijn gezicht straalde van een emotie die ik nog nooit eerder bij hem had gezien.
« Je had gelijk, Clara, » zei hij, zijn stem dik toen de tranen eindelijk vielen en het laatste restje van zijn rigide zekerheid wegspoelden. « De wet zegt je wat je kunt doen. Maar moraal… moraal zegt je wat je moet doen. Die ene beslissing… heeft ons leven echt voorgoed veranderd. »
We hadden niet alleen een baby gered; we hadden, tegen alle verwachtingen in, het kind gevonden waar we zo wanhopig naar verlangden. Ons nieuwe leven, hoewel omringd door de vreemde en veeleisende architectuur van een miljardenerfenis, was begonnen. We hadden ons ware doel gevonden, en ons gezin, niet in de veiligheid van de wet, maar in het hart van de chaos, in het oog van de storm.
