Het begin van een daad van mededogen
Emily Sanchez begon haar dagen voor zonsopgang en arriveerde om 4:30 uur ‘s ochtends bij Sunrise Bakery in San Diego. Op slechts 30-jarige leeftijd was ze al beroemd om haar luchtige croissants en warme kaneelbroodjes.
Maar onder het personeel van de bakkerij stond Emily niet alleen bekend om haar gebak, maar ook om haar dagelijkse daad van mededogen.
Elke ochtend, nadat ze haar eerste lading gebak had gebakken, pakte Emily een vers gebakje in en schonk hete koffie in een reismok.
Ze glipte onopvallend via de achterdeur naar buiten en zette het ontbijt neer op een bankje bij de bushalte. Naast het eten liet ze altijd een handgeschreven briefje achter met de eenvoudige tekst: « Ik wens je een vredige dag. »
Het eten was altijd voor dezelfde persoon bestemd: een bejaarde man met zilvergrijs haar en een versleten jas, die nooit iets vroeg, nooit sprak, maar er altijd was.
In zes jaar tijd had Emily zijn naam nooit te weten gekregen. Hun contact verliep zwijgend, beperkt tot een korte knik of een heimelijke blik.
