De volgende dag arriveerde Claire bij het asiel, met een bonzend hart. In het omheinde gebied stond Max – Lucky – roerloos, badend in het gouden zonlicht.
De tijd leek stil te staan. Een stille dialoog ontvouwde zich, een stilte zwaar van emotie, toen de uitbarsting van wederzijdse herkenning: wild kwispelende staarten, euforische kreten, een wilde sprint. Het viervoeter snelde op haar af met de intensiteit van een hernieuwde band.
Claire knielde neer en omhelsde haar toegewijde metgezel. Rondom het herenigde paar veegden leden van de vereniging heimelijk tranen van tederheid weg.
