De sfeer werd gespannen.
Don Pedro bleef ondanks alles glimlachen en vertelde over de oogst en het leven op het platteland.
Javier luisterde nauwelijks en knikte af en toe.
Hij dacht geïrriteerd bij zichzelf: « Een boer zonder geld, wat kan er nou zo interessant zijn? Wat weet hij nou van het moderne leven? »
María, die de koelheid van haar man zag, leed in stilte.
Die middag had Javier een belangrijke vergadering met de directeur van een groot bedrijf waarmee hij wilde samenwerken om zijn falende bedrijf te redden.
Hij kleedde zich haastig aan en liet zijn schoonvader alleen in de tuin achter.
Kort daarna ging de deurbel.
Een luxe auto stopte voor het huis.
Een elegante man van middelbare leeftijd in een onberispelijk pak stapte naar buiten. Javier rende naar hem toe om hem met een onderdanige glimlach te begroeten:
« Meneer de directeur! Welkom, kom alstublieft binnen. »
Maar toen de man binnenkwam, verstijfde Javier.
De gast liep rechtstreeks naar Don Pedro, die zwijgend zat, en zei respectvol:
« Goedemorgen, Don Pedro. Ik ben Alejandro Ramírez, directeur van ABC Company, en ik ben gekomen zoals afgesproken. »
Javiers mond viel open van verbazing.
De “Directeur”, met wie hij graag wilde samenwerken, behandelde zijn boerenschoonvader met het grootste respect.
Don Pedro glimlachte en legde kalm uit:
