En toen ging ik weg.
Naar huis rijden voelde als door een nachtmerrie reizen. Elke blok dichter bij het huis kwamen herinneringen terug – de dag dat we het kochten, de keren dat we Ethans kamer schilderden, de avonden dat we lachten tijdens het eten. Dat huis had heilig moeten zijn, de plek waar liefde leefde. Nu was het besmet.
Toen ik de oprit opreed, zag ik haar auto netjes geparkeerd staan, zoals altijd. Niets leek ongewoon, behalve dat ik nu de waarheid kende die alles vergiftigde.
Ik liep stilletjes naar binnen. Van boven klonk een zwak gelach, een gelach dat ooit van ons was, nu gestolen. Mijn handen trilden, maar niet van angst – van de pure inspanning om mijn woede te bedwingen.
Stap voor stap beklom ik de trap, elk gekraak van het hout echode als een aftelling. Toen ik de slaapkamerdeur bereikte, bleek die niet eens op slot te zitten. Ik duwde hem open.
En daar waren ze.
Twee mensen die op verschillende manieren trouw aan me hadden gezworen: mijn vrouw, de vrouw van wie ik al meer dan tien jaar hield, en mijn broer, mijn bloedverwant. Hun gezichten verstijfden van afschuw toen ze me zagen.
Ik schreeuwde niet. Ik gooide niet met dingen. Mijn stem was laag en vast, maar droeg het gewicht van een aardbeving.
« Weet je wat je met hem hebt gedaan? Met Ethan? »
Verwarring flitste over hun gezichten. Ze zei: « We hebben nooit… »
« Lieg niet tegen mij! », donderde mijn stem nu.
« Hij kwam thuis. Hij zag je. En toen hij probeerde weg te gaan, heb je hem in de val gelokt. Hij heeft een blauwe plek bij zijn oog, door jou! »
« Het is niet wat je denkt-«
Maar ik verbrak het contact met hem. Elk greintje broederliefde dat ik ooit voor hem voelde, was verdwenen.
« Je hebt mijn zoon aangeraakt. Dat is alles wat ik hoef te weten. »
De tranen van mijn vrouw begonnen te stromen, maar ik voelde er niets voor. De vrouw die voor me huilde, was niet langer dezelfde persoon met wie ik een leven had opgebouwd. Ze had de basis van ons gezin vernietigd, en waarvoor? Een moment van zwakte? Een egoïstisch verlangen?
Ik keek ze allebei aan en besefte dat er geen weg terug was. Geen excuses, geen excuus kon de schade ongedaan maken.
« Ik wil jullie eruit hebben. Jullie allebei. Vandaag. »
Haar lippen trilden. « Luister alsjeblieft… »
Maar ik draaide me al om. Ik kon haar stem niet meer verdragen.
Die avond haalde ik Ethan op bij de verpleegster en bracht hem naar huis – niet naar dat huis, maar naar het huis van mijn ouders, waar ze nog steeds veilig waren. Ik vertelde hem, zo vriendelijk mogelijk, dat alles nu anders zou zijn, maar dat ik hem nooit meer in gevaar zou laten komen.
