Voor de buitenwereld lijkt het misschien alsof ze snel weer op de been moet zijn – « Het gaat goed met haar, de baby is gezond, dat is het enige wat telt. » Maar alleen moeders kennen de realiteit van die zes maanden: een constante staat van pijn, vermoeidheid en stilzwijgend uithoudingsvermogen. Lichamelijke wonden kunnen gehecht worden. Maar de uitputting van die eerste nachten? Die blijft veel langer hangen.
Twaalf maanden om weer op krachten te komen – maar ze gaat door
Het eerste jaar na de bevalling draait in alle opzichten om herstel. Langzaam komen haar krachten terug. Hormonen beginnen te stabiliseren. Haar lichaam begint weer als van haar te voelen. En toch is het ook het meest slopende jaar van het moederschap.
Slaapgebrek wordt een manier van leven. Nachten worden in fragmenten opgedeeld, nooit een volledige rustperiode. Haar lichaam doet pijn van vermoeidheid. Sommige vrouwen vallen snel af, terwijl anderen oncontroleerbaar aankomen – hoe dan ook, de spiegel weerspiegelt een vreemde die ze nauwelijks herkent.
En toch blijft ze doorgaan. Ze draagt haar baby elk moment van de dag. Ze glimlacht als er bezoek komt, zelfs als haar lichaam om rust smeekt. Ze probeert het huishouden draaiende te houden en voor velen keert ze zelfs terug naar haar werk.
Eén jaar. Genoeg tijd voor een baby om te kruipen, de eerste stapjes te zetten en te lachen. Maar voor de moeder is het ook een jaar van transformatie: het accepteren van haar nieuwe lichaam, haar nieuwe levensritme en de meedogenloze verantwoordelijkheid van het moederschap.
Twee jaar naar een hormoonbalans – De stille strijd
Wat de meeste mensen zich niet realiseren, is dat hormonale veranderingen tot twee jaar na de bevalling kunnen aanhouden. Gedurende deze periode ervaren veel vrouwen stemmingswisselingen, prikkelbaarheid, angst en in sommige gevallen een postnatale depressie.
Postnatale depressie is geen zwakte. Het is geen gebrek. Het is een echte ziekte – een ziekte waar veel moeders in stilte tegen vechten. Ze huilen in het donker, verteerd door schuldgevoelens omdat ze zich niet zo gelukkig voelen als ze denken dat ze « zouden moeten ». Sommigen vragen zich af of ze wel goed genoeg zijn, of ze het überhaupt wel verdienen om moeder te zijn.
De wereld ziet foto’s van stralende moeders met hun lachende baby’s. Maar wat we niet zien, zijn de rode, gezwollen ogen, de plotselinge inzinkingen, de overweldigende last van eenzaamheid.
Twee jaar. Zo lang kan het duren voordat haar hormonen echt stabiliseren. En zelfs dan kunnen de emotionele littekens van die onzichtbare worstelingen nog lang blijven hangen.
De waarheid over de identiteitscrisis van het moederschap.
