‘ Doet het pijn, Roberto? ‘ vroeg de jongen. Zijn stem was nog steeds kalm en kinderlijk, wat een schril contrast vormde met de angst die de scène uitstraalde. ‘ De pijn die je voelde was geen kanker. Het was geen virus. Het waren dertig jaar aan geschreeuw die in je borstkas zijn blijven steken.’
De ware identiteit van het kind
De jongen was geen geest, noch een demon. Hij was van vlees en bloed. Zijn naam was Tomás. Hij was de kleinzoon van Julián, die verraden zakenpartner.
Tomás wist niets van hekserij. Maar zijn grootmoeder, de weduwe die in armoede leefde door kleren voor anderen te naaien, zei altijd tegen hem: « Ooit zal het leven alles rechtzetten. Bloed roept bloed. »
Toen Tomás hoorde dat de rijkste man van de stad zijn fortuin aanbood voor een genezing, zei iets in hem dat hij moest gaan. Hij ging niet voor het geld. Hij ging omdat hij een aantrekkingskracht in zijn borst voelde, een onverklaarbare behoefte om het af te sluiten.
Die aanraking op het voorhoofd was geen zwarte magie. Het was pure verbinding. Door hem aan te raken, fungeerde Tomás, onbewust, als een brug. Hij bevrijdde Roberto’s geblokkeerde herinnering. De fysieke pijn die de miljonair voelde, was psychosomatisch: het was zijn eigen lichaam dat de leugen verwierp waarin hij dertig jaar lang had geleefd.
Don Roberto zakte op zijn knieën. Zijn witte ogen waren weer normaal, maar nu stonden ze vol tranen. Juliáns ‘geest’ of energie was verdwenen, maar er was iets ergers achtergebleven: de levendige herinnering aan de kreten van zijn vriend in de brand.
Aanbevolen artikel: De prijs van de waarheid: waarom de rijkste man in het restaurant beefde voor een bedelaar
« Ik heb hem vermoord! » schreeuwde Roberto, terwijl hij met zijn vuisten op de marmeren vloer sloeg. « Mijn God, ik heb hem laten sterven! »
De dokters keken elkaar aan. De ongeneeslijke ‘ziekte’ was schuld. Een schuldgevoel zo dik en verrot dat het zijn hele wezen opvrat. De jongen had, door hem aan te raken, de dam van ontkenning doorbroken. Roberto kon zichzelf niet langer voorliegen.
Het fortuin dat niemand wilde hebben
De stilte keerde terug in de kamer. Roberto, inmiddels een oude man die in vijf minuten wel tien jaar ouder leek te zijn geworden, kroop naar de voeten van de blotevoetenjongen.
‘Neem alles maar,’ snikte de miljonair, terwijl hij een bos sleutels en pasjes uit zijn gewaad haalde. ‘Neem het huis, de auto’s, de Zwitserse bankrekeningen. Het is allemaal van jou. Het behoort aan je familie. Alsjeblieft, genees me hiervan! Neem deze herinnering weg!’
Iedereen verwachtte dat de jongen hier zou glimlachen, het geld zou aannemen en de nieuwe koning van de stad zou worden. Dat is toch wat iedereen in een film zou doen? Wraak en vergelding.
Maar Tomás deed iets waardoor de aanwezigen sprakeloos achterbleven.
Hij schudde zijn hoofd.
