De ontdekking
Ruiz stapte dichterbij. Jake trok de groene stengelkap los en onthulde wat eronder lag – een dunne transparante laag die iets bedekte dat zeker geen tomatenpulp was.
It was smooth, sealed, and artificial.
Ruiz’s voice dropped to a whisper. “Detain her. Now.”
Jake’s heart sank as he turned to the woman. She looked terrified, her lips trembling as he gently took her by the arm.
“Please,” she cried, “I’m not a criminal! You don’t understand!”
“Ma’am,” Jake said kindly, “we just need to see what’s inside these. That’s all.”
The Truth Hidden in the Crate
Back at the precinct, the evidence team carefully opened one of the “tomatoes.” Inside were small sealed packets — not drugs, but prepaid cards, SIM cards, and forged identification slips. In another, they found tiny card skimmers — the kind used in ATM fraud.
It wasn’t a fruit stall. It was a drop point for a criminal network.
The elderly woman had been used as a courier, her innocent appearance serving as cover.
Her Story
In the interview room, she sat hunched in a metal chair, her voice barely above a whisper.
« Mijn naam is Elena Markham, » zei ze. « Ik weet niet hoe het allemaal werkt. Een man kwam naar me toe nadat mijn zoon ziek was geworden. Hij zei dat ik geld kon verdienen als ik gewoon met mijn groenten op straat stond. Hij zei dat ik aan niemand moest verkopen, behalve aan de mensen die het ‘wisten’. »
Haar handen trilden terwijl ze sprak. « Hij zei me dat als ik weigerde, hij onze kamer zou nemen. Hij wist waar we woonden. Hij wist van het medicijn van mijn zoon. Ik was bang. »
« Weet je zijn naam? » Vroeg Ruiz.
‘Ze noemen hem meneer Mercer,’ fluisterde ze. « Maar ik denk niet dat dat zijn echte naam is. Ze kijken naar me vanaf de overkant van de straat. Altijd kijken. »
Jake keek neer op haar eeltige handpalmen – de ruwe lijnen van iemand die jarenlang de grond had bewerkt. Ze was geen crimineel meesterbrein. Ze was een wanhopige moeder die was gebruikt.
