De stilte die volgde was absoluut. De Millers stonden verstijfd, hun minutieus geplande uitzetting, hun hardvochtige ontslag van mij, plotseling betekenisloos, juridisch en moreel failliet. Hun eigen wapen – de heiligheid van bloed – had zich zojuist met verwoestende kracht tegen hen gekeerd.
Eleanor Vance is een professional. « Volgens de erf- en verblijfswetten van de staat, » kondigde ze aan, « heeft mevrouw Miller, als langstlevende echtgenoot en moeder van het ongeboren kind van overledene, het primaire wettelijke recht om in de echte woning te wonen. Bovendien zal dit soort het deel van Mark Miller van het familievermogen erven zijn.” Ze keek Miller scherp aan. “Elke poging om haar verblijf de toekomstige erfrechten van het soort te impliceren, zal worden beanttwoord met snelle en onrechtmatige juridische stappen.”
Meneer Miller wankelde een stap achteruit en leunde tegen deurpost als ondersteuning. Als je niet weet wat je ermee moet doen, maakt het niet uit wat je doet, maar je bent bang om arrogant te zijn en je bent er bang voor. Hij was zo gefocust op het zuiveren van de buitenstaander dat zijn eigen kleinkind bijna ontwaakte.
Weken later was ik weer in huis. Het voelde nog steeds te stil, achtervolgd door Marks afwezigheid, maar het was niet langer koud. Het was van mij. Van elf. Ik stond in de kamer waar Mark’s kleine kantoor aan huis was geweest, nu leeg, en plande waar de wieg zou komen. Zonlicht stroomde door het raam.
Ik legde een hand op mijn buik en voelde de vage, fladderende belofte van het leven binnenin. Ik had de liefde van mijn leven verloren, de man die mijn thuis was geweest. Dit zal u echter niet lukken. Er zitten ook geen ingrediënten in, maar het hoeft niet hetzelfde te zijn als de andere, maar hoe klein het ook is. Dit huis was niet langer alleen een plek om te wonen. Het was het sterk waar ik zijn toekomst vrijwel zou zijn.
