“Maar we zijn betaald, Fed… Ze heeft een tweeling gekregen voor een rijke vent en ze besloten haar kwijt te raken,” antwoordde zijn partner met een belachelijke valsheid.
Geschokt door dit nieuws keek Dasha rond op zoek naar een uitweg.
Plotseling viel haar blik op een raam, waarachter een bosstruik te zien was.
Realiserend dat dit haar enige kans was om te ontsnappen, draaide Dasha voorzichtig het grendel om en gooide het raam open.
Waarschijnlijk hadden haar ontvoerders niet zo’n scenario verwacht, denkend dat een stadsmeisje niet zou weten hoe ze de ingenieuze grendels van plattelandswoningen moest openen.
Maar Dasha was op het platteland opgegroeid en had sinds haar kindertijd alle wijsheden van het bos geleerd van haar grootvader Trofim.
Dus toen de ontvoerders de hut binnengingen, vastbesloten haar uiteindelijk te verdrinken, was het dappere meisje al lang verdwenen.
Dasha rende, gedreven door jeneverbes- en rozenstruiken.
Natuurlijk was bewegen met gebonden handen moeilijker, maar ze had nog geen kilometer gelopen toen ze een jonge man met baard en een hond op een bospad tegenkwam…
Bang schreeuwde Dasha en drukte haar rug tegen een boomstam.
“Wees niet bang… Trezor zal niet bijten… Het is een jachthond, geen vechthond,” zei de man zacht terwijl hij zijn hoed met gescheurde rand rechtzette.
“Help me alsjeblieft… Het zijn bandieten… Ze hebben me ontvoerd en wilden me vermoorden…
Alles vanwege mijn kleine kinderen,” smeekte Dasha terwijl ze haar gebonden handen naar de man in beschermende kleding uitstak.
De vreemdeling, die een lokale boswachter bleek te zijn, bevrijdde snel de vluchteling uit haar boeien en haalde zonder veel woorden een portofoon uit zijn zak om contact op te nemen met de plaatselijke politieagent.
Hij beschreef de situatie en gaf de geschatte coördinaten van de locatie van de criminelen door.
Tot Dasha’s verrassing reageerden de lokale autoriteiten snel en al snel cirkelde een reddingshelikopter boven het bos.
“Kom, we gaan naar de hut van de boswachter… Ik zal thee voor je maken… Je bent helemaal niet jezelf…
Mijn zus is net op bezoek gekomen… Ik had vandaag niet van plan te patrouilleren, maar Trezor stond erop…
Waarschijnlijk voelde hij aan dat we je zouden vinden,” zei de boswachter glimlachend terwijl hij de hond over zijn rug aaide.
Gevoelens van sympathie voor deze grote, sterke man brachten Dasha ertoe hem vrijwillig te volgen.
In de hut van de boswachter was het licht en comfortabel.
“Oh, Andryusha… Wie is dat bij jou? Ben je met haar verloofd?” vroeg een meisje dat op de drempel zat.
Op het eerste gezicht was haar stedelijke opvoeding en de branie van een grote stad duidelijk.
“Nee, zij is gewoon een meisje…
Nou ja… Ze heeft problemen…
En ik heb haar geholpen…
Giet eerst maar wat thee in… en dan mag je vragen stellen,” antwoordde de jongen verlegen.
Terwijl ze genoot van een kopje geurige lindebloesemthee, vertelde Dasha haar hele verhaal van begin tot eind, precies zoals het was gebeurd, zonder weglatingen of overdrijvingen.
Ondertussen luisterde de zus van de boswachter, Polina, aandachtig naar het verhaal van het meisje en maakte af en toe aantekeningen met een potlood in een klein notitieboekje.
Als antwoord op de onuitgesproken vraag in Dasha’s ogen glimlachte Polina en haalde een journalistiek notitieboekje uit haar zak.
“Ik ben hier bij mijn broer in de wildernis…
Om het onderwerp stroperij en corruptie in de lokale gebieden te verslaan…
Maar jouw verhaal wordt veel belangrijker, maak je geen zorgen…
Ik laat deze zaak niet onopgelost en iedereen zal ervan horen,” zei de journaliste vol vertrouwen.
“Wat een klootzak is die rijke vent gebleken te zijn…
Hij dacht eraan zijn eigen moeder van zijn kinderen te ontmaskeren…
Ik zou ze in mijn armen dragen, en hij, kijk eens, kwam ermee aan…” zei Andrey boos, diep meelevend met Dasha.
Kort daarna belde de lokale politieagent via de portofoon de boswachter om te melden dat de ontvoerders waren aangehouden en volledige verklaringen aflegden.
“Nou, binnenkort is die majoor aan de beurt…
En als hij er niet mee wegkomt, dan helpt Polinka met haar artikel…
Ze is bekend bij alle redacties…
En voor zo’n krachtig verhaal gaan ze tot het uiterste,” zei Andrey, terwijl hij probeerde de onrustige Dasha gerust te stellen.
Men moet zeggen dat de jonge boswachter gelijk had.
Polina’s artikel werd twee dagen later gepubliceerd en veroorzaakte een ware sensatie, niet alleen onder het publiek maar ook in de hoogste kringen van macht en wetshandhaving.
Dankzij de verklaringen van de aangehouden ontvoerders en Dasha’s verhaal werd German gearresteerd.
Door de grote media-aandacht vorderde het onderzoek snel en de rijke majoor kreeg al snel een veroordeling opgelegd, wat betekende dat hij een paar jaar in een strafkolonie moest doorbrengen.
Darya nam Kiryusha en Nastenka mee uit het gehuurde appartement, blij dat German hun kinderen geen kwaad had kunnen doen.
Adelina Vasilievna, verteerd door schaamte, bood haar voormalige dienstmeisje hulp aan, maar Darya weigerde.
Het meisje besloot de stad te verlaten, die zo genadeloos voor haar was geweest, en zich in het dorp te vestigen, samen met boswachter Andrey.
De jongen had een moeilijk verleden en had al ervaring met tragische relaties, toen zijn vrouw en dochter omkwamen bij een auto-ongeluk.
Daarom nam Andrey, nadat hij hoorde van het ongeluk dat Dasha en haar kinderen was overkomen, hen graag in huis, een huis geërfd van zijn ouders.
Natuurlijk leefden Andrey en Darya aanvankelijk als vrienden onder één dak…
Maar na verloop van tijd, zoals vaak gebeurt in het leven, veranderde de vriendschap in een diepere liefde, die hun harten vulde met sterke gevoelens.
Polina, die een gave had om mensen te begrijpen, keurde de keuze van haar broer goed en speelde blij met haar twee kleinkinderen.
Met een mysterieuze glimlach lieten Dasha en Andrey doorschemeren dat dit niet het einde was en dachten ze al aan een derde kind, dat ongetwijfeld nog meer geluk aan hun sterke gezinsleven zou toevoegen.
Als je het verhaal leuk vond, vergeet het dan niet te delen met je vrienden!
Samen kunnen we de emotie en inspiratie verder verspreiden.
