‘Ik heb je niet aangenomen om mij te analyseren,’ antwoordde hij kortaf. ‘Het is gewoon een baan, Grace.’
‘Ik weet het,’ mompelde ze. ‘Maar soms onthult zorg wat er thuis ontbreekt.’
Zijn woorden, hoewel zachtaardig, waren als een mes. Ethan haalde diep adem, maar voelde een druk op zijn borst. Iets in hem brak stilletjes. Het was geen woede. Het was een oude pijn, het soort pijn dat je leert te verbergen achter afspraken en cijfers.
Grace sloeg haar ogen neer, alsof ze begreep dat ze te ver was gegaan.
« Ik wilde je alleen maar laten weten, » besloot ze teder, « dat je niet leert liefhebben door altijd rein te blijven. »
Toen liep ze weg. Ethan bleef roerloos staan, zijn blik afwezig. Buiten hoorde hij zijn kinderen hem roepen en besefte hij hoeveel hij dat geluid nu al miste.
Het diner die avond had de sfeer van een begrafenis. De kristallen glazen weerkaatsten het goud van de kroonluchters, maar niets kon de stilte doorbreken. Ethan zat aan het hoofd van de tafel, zijn drie kinderen netjes op een rij, servetten keurig gevouwen. Geen lawaai, geen gelach, alleen af en toe het geklingel van bestek. Tegenover hem zat zijn moeder, Margaret Blackwood, met een strenge uitdrukking. De tijd had zijn sporen op haar gezicht achtergelaten, maar de hardheid van haar blauwe ogen was er niet door verzacht. Zij was de belichaming van koele elegantie.
‘Ik hoorde dat je een nieuwe nanny hebt aangenomen,’ zei ze, waarmee ze de stilte verbrak, ‘en dat ze ongepaste methoden gebruikt.’
Ethan haalde diep adem en bereidde zich voor op de storm.
‘Grace vindt dat kinderen van hun fouten moeten leren,’ antwoordde hij, terwijl hij de blik van zijn moeder vermeed.
Margaret legde kalm haar vork neer, met een precieze en weloverwogen beweging.
« Leer van hun fouten, » herhaalde ze ironisch. « Wij Blackwoods maken geen fouten, Ethan. We komen er altijd wel weer bovenop. »
Lily, de oudste, keek ongemakkelijk weg. Oliver en Noah, die geen eetlust hadden, schoven hun eten van de ene kant naar de andere. Deze tafel belichaamde alles wat ontbrak: tederheid, gelach, leven.
Ethan probeerde een mildere toon aan te slaan.
— Misschien zijn we te streng. Het zijn tenslotte maar kinderen.
‘En juist daarom hebben ze regels nodig,’ antwoordde ze vastberaden. ‘Als ze die nu niet leren, zullen ze net als iedereen leven. En dat weet jij, Ethan: wij zijn niet zoals iedereen.’
Hij voelde de zwaarte van die woorden op zijn schouders drukken, dezelfde last die hij al sinds zijn kindertijd droeg. « Wij zijn niet zoals de anderen. » Woorden die hem hadden gedwongen te snel volwassen te worden.
Margaret veegde haar lippen af met haar servet en staarde hem aan.
— Maak vandaag nog een einde aan de relatie met die vrouw.
Het was geen verzoek. Het was een vonnis.
Ethan bleef zwijgend toekijken hoe zijn kinderen reageerden. Geen van hen durfde te lachen. Geen van hen durfde zich als een kind te gedragen. En plotseling keerde het gelach van die middag terug, helder en levendig. Alsof de tuin een eigen ziel had.
En die tafel vertegenwoordigde precies het tegenovergestelde van wat er echt toe deed. Maar hij had niet de moed om zijn moeder ermee te confronteren. Hij knikte zwijgend.
— Ik zal doen wat nodig is.
Margaret glimlachte triomfantelijk, een beetje.
‘Hier is mijn zoon,’ zei ze, terwijl ze elegant opstond.
Toen Ethan de eetkamer verliet, keek hij naar de kinderen en zag iets angstaanjagends. De angst in hun ogen was dezelfde angst die hij zelf had ervaren.
De volgende ochtend werd de hemel boven Austin grijs. De wind wapperde in de gordijnen van de woonkamer toen Ethan de trap afkwam met de ontslagbrief in zijn hand. Het vel papier voelde zwaarder aan dan het in werkelijkheid was. Even vroeg hij zich af waarom zijn hart zo tekeerging bij iets wat hij al zo vaak had gedaan. Geen enkele nanny bleef langer dan een paar weken. Ze namen allemaal ontslag of werden ontslagen. Zo hield hij de controle: door personeel te vervangen zodra er iets hem stoorde.
Grace stond in de tuin, met haar rug naar Lily toe, haar haar te borstelen. De jongens speelden met plastic schepjes. Ze leek deel uit te maken van het tafereel, ze verstoorde het niet. Ethan kwam dichterbij en schraapte zijn keel.
— Grace, we moeten praten.
Ze draaide zich langzaam om, haar blik zacht maar aandachtig.
— Natuurlijk, meneer Blackwood.
Hij haalde diep adem.
— Ik denk niet dat dat werkt. Kinderen hebben een andere aanpak nodig, meer discipline.
Grace bleef roerloos staan, alsof ze het had verwacht. Een zachte zucht ontsnapte aan haar lippen, maar ze protesteerde niet.
– Ik begrijp.
De kinderen stopten met spelen, ze voelden de spanning. Lily keek haar vader aan, met tranen in haar ogen.
— Papa, gaat ze weg?
Ethan keek weg.
— Dat is beter voor iedereen, mijn liefste.
Maar dat was niet waar, en hij wist het. Er was iets aan Grace’s kalmte dat hem ontwapende.
Voordat ze wegging, vroeg ze zachtjes:
— Mag ik afscheid van ze nemen?
Hij aarzelde even, maar stemde toen toe.
Grace knielde voor de kinderen neer; haar lichtgekleurde uniform was bevlekt met vuil.
‘Mijn schatten,’ begon ze, haar stem een beetje gespannen, ‘beloof me één ding: wees nooit bang om je handen vuil te maken terwijl je iets moois leert. Modder spoelt eraf. Angst soms niet.’
Lily veegde een traan weg met de achterkant van haar hand.
— Maar papa zei dat spelen verkeerd is.
Grace glimlachte en streelde haar wang.
Spelen is leven. Op een dag zal ook hij zich dat herinneren.
Ethan voelde een brok in zijn keel. Even wilde hij haar tegenspreken dat ze ongelijk had, dat zijn huis geen speeltuin was, maar iets in hem – misschien het kind dat hij ooit was – weerhield hem ervan.
Toen ze opstond, wierpen ze zich alle drie in haar armen, de verse modder negerend. Haar blauwe uniform raakte bedekt met moddervlekken en ze liet een klein lachje ontsnappen.
— Kijk eens… Nu draag ik een klein stukje van ieder van jullie bij me.
Ethan keek zwijgend toe. De scène trof hem als een herinnering die nog niet geboren was.
Grace liep naar de deur en bleef staan.
‘Meneer Blackwood,’ zei ze, terwijl ze zich nog een laatste keer afwendde. ‘Ik hoop dat u het ooit zult begrijpen. Kinderen opvoeden gaat niet over alles brandschoon houden. Het gaat erom ze te leren opnieuw te beginnen.’
Ze vertrok. De deur sloot met een scherpe klik, maar het geluid bleef in zijn hoofd nagalmen, vermengd met het gelach dat hij nu al miste.
De regen begon zachtjes te tikken tegen de hoge ramen van het landhuis. De hemel boven Austin leek Ethans stemming te weerspiegelen: zwaar, ingetogen, besluiteloos. Hij bracht de middag door met dwalen door de gangen en hoorde alleen de echo van zijn eigen voetstappen, een geluid dat, in plaats van de ruimte te vullen, de leegte alleen maar benadrukte.
Margaret zat in de bibliotheek te lezen alsof de wereld om haar heen slechts achtergrondgeluid was. Toen ze haar zoon binnen hoorde komen, sloeg ze haar koude blik op van boven haar dunne bril.
— Ik neem aan dat het probleem is opgelost.
« Ze is weg, » antwoordde Ethan zachtjes.
