Adrien stapte naar voren, trillende stem. Hij kon maar twee woorden gebruiken.:
“Dank je wel.”
Ethan en Lily keken op en begrepen het meteen. Ze renden naar hem toe en wikkelden hun handvuurwapens om hun vader heen. Voor het eerst in jaren huilde Adrien openlijk-niet van verdriet, maar van liefde.
Vanaf die dag veranderde alles. Adrien legde zijn telefoon weg tijdens het eten, las verhalen voor het slapengaan en ging met de kinderen in de keuken lachen om zijn eigen onhandige pogingen om te bakken. Langzaam verloor het herenhuis zijn kou en begon het zich weer als een thuis te voelen.
En Rosa? Adrien zag haar niet meer als een schaduw. Hij zag haar kracht, haar stille toewijding, het hart dat was verbrijzeld maar toch een manier vond om liefde te geven. Ze had niet alleen voor zijn kinderen gezorgd-ze had hen gered, en hem ook.
Op een avond, toen Adrien in de deuropening stond te kijken hoe Rosa en de kinderen speelden onder de zachte gloed van de kroonluchter, besefte hij iets diepzinnigs. Die eenvoudige beslissing om vroeg thuis te komen — een keuze gemaakt op instinct — had zijn leven voor altijd veranderd.
Niet de contracten, niet de miljoenen, niet het rijk. Het belangrijkste was hier: lachen, liefde en de fragiele, mooie banden van familie.
