« Meneer, ik kan dit niet accepteren… »
« Natuurlijk wel, » antwoordde hij. « Laten we het beschouwen als een investering in iemand die echt een kans verdient. »
Maar daar bleef het niet bij. Julián voegde eraan toe:
« Bovendien wil ik je een nieuwe functie aanbieden. Niet als huishoudelijk medewerker, maar als coördinator welzijn en sociale ondersteuning voor de stichting die ik aan het oprichten ben. Mensen zoals jij horen thuis op plekken waar ze levens kunnen veranderen. »
Maria barstte in tranen uit. Het was meer dan ze ooit had kunnen bedenken.
« Dank u wel, meneer Herrera… Ik weet niet wat ik moet zeggen. »
« Zeg niets. Blijf gewoon jezelf. »
Ondertussen ontvingen de andere drie vrouwen een bericht met het verzoek om een groepsbijeenkomst. Daar legde Julián uit dat zijn experiment niet ging over hoeveel ze konden kopen, maar over hun prioriteiten. Hij berispte hen niet, maar nodigde hen wel uit om na te denken. Sommigen voelden zich gegeneerd, anderen ongemakkelijk, maar allen begrepen dat María een uitzonderlijke menselijkheid had getoond.
Diezelfde maand bracht Julián in het geheim een bezoek aan María’s zus. Hij zorgde ervoor dat het huis veilig was, dat de kinderen toegang hadden tot een goede kinderarts en dat het hen aan niets ontbrak. Hij vertelde niemand wat hij had gedaan; hij zei alleen dat hij het had geleerd van de meest bescheiden persoon in zijn eigen huis.
Naarmate de maanden verstreken, begon Maria aan haar nieuwe baan, waarbij ze gezinnen in nood hielp en gemeenschapsprogramma’s opzette. Julian keek met trots toe hoe ze vooruitgang boekte, wetende dat die zwarte kaart, die zo simpel gebruikt werd, meer levens had veranderd dan hij zich had kunnen voorstellen.
