De Manager beschaamde een oude Man bij de Bank — uren Later verloor ze een Deal van $3 miljard.
De scherpe stem weerklonk over de marmeren vloeren van de Westbridge National Bank.
Iedereen draaide zich om.
Een oudere man in een bruine polo en een versleten jeans knielde op de grond en rommelde om papieren op te halen die uit zijn Map waren gevallen. Zijn handen beefden toen hij de documenten verzamelde, lippen stevig tegen elkaar gedrukt, zijn rug gebogen onder het gewicht van jaren van het leven.
Boven hem torende in een strak kobaltpak en scherpe hakken stond Victoria Hall, de regionale bijkantoormanager van de bank. Haar platina haar was perfect gestyled, haar toon zo koud als haar uitdrukking.
“Meneer”, snauwde ze, ” dit is een bedrijfslobby, niet uw woonkamer. Heeft u hulp nodig of vindt u het gewoon leuk om onze activiteiten te verstoren?”
Een paar werknemers lachten nerveus. Vier bewakers stonden bij de glazen deuren, maar maakten geen beweging.
De Oude man sprak niet. Hij stak zijn ogen niet op. Hij ging gewoon door met het ophalen van de papieren.
Victoria draaide zich op haar hiel en mompelde: “ongelooflijk.”
De receptioniste leunde voorover en fluisterde: “dat is de derde keer deze week dat hij met die map binnenkomt.”
Victoria kon het niet schelen. In haar wereld waren efficiëntie en imago alles—en vandaag de dag had ze deze tak nodig om er perfect uit te zien.
Waarom?
Omdat de CEO van MiraTech Capital, een van de grootste venture bedrijven aan de westkust, die middag vloog. De bank stond op het punt een beleggingsportefeuille van 3 miljard dollar af te ronden—de grootste deal in Victoria ‘ s carrière.
Ze zou niet toestaan dat iets—of iemand-dat in gevaar brengt.
Om 14.00 uur was de vergaderzaal op de 14e verdieping brandschoon. Witte orchideeën lagen langs de ramen. Een glazen kan met citroen-muntwater zat naast een dienblad met geïmporteerde Franse gebakjes. Elke werknemer had de opdracht gekregen om stil en onzichtbaar te blijven.
Victoria keek naar haar spiegelbeeld in het raam. Vertrouwen. Samengesteld. Klaar.
Er kwam een klop.
Haar assistent kwam met grote ogen binnen. “Hij is hier. Maar … hij is niet alleen.”
Victoria fronste. “Wat bedoel je?”
“Hij heeft iemand meegenomen.”
Even later kwam er een man in een onberispelijk op maat gemaakt marinepak. Lang, midden veertig, en straalt stille autoriteit uit.
Julian Wexler, CEO van MiraTech Capital.
Victoria bewoog om zijn hand te schudden, haar glimlach gepolijst en geoefend.
“Meneer Wexler, welkom in Westbridge.”
“Dank u, mevrouw Hall,” zei Julian kalm. “Maar voordat we beginnen…”
Hij draaide zich naar de lift en een tweede figuur kwam achter hem binnen.
Victoria ‘ s adem viel.
Toen ze klaar was, leunde Julian achterover en knikte bedachtzaam.
“Je cijfers zijn solide. Je projecties zijn indrukwekkend. En uw groei in het afgelopen fiscale jaar is veelbelovend.”
Victoria gaf zichzelf een zelfverzekerde glimlach.
“Maar”, voegde Julian eraan toe, ” een deal van deze omvang gaat niet alleen over cijfers. Het gaat om partnerschap. Over vertrouwen.”
Hij pauzeerde.
“En mensen.”
Victoria kantelde haar hoofd. “Natuurlijk.”
Julianus wisselde een blik met Elia.
Wordt vervolgd op de volgende pagina 👇
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
