Miguel overleed op 30-jarige leeftijd, het gras op zijn graf was groen geworden. Het hele dorp in de buurt van het kleine stadje in Cebu rouwde om Clara – de jonge weduwe, wiens man na slechts twee jaar huwelijk bij een ongeluk was omgekomen.
Maar niemand had verwacht dat, slechts vijf maanden na de dood van haar man, haar buik duidelijk uitpuilde.
Geruchten verspreidden zich als een lopend vuurtje.
Sommigen zeiden dat ze hertrouwd was, anderen zeiden « ze was nog jong, ze kon het verlies van haar man niet verdragen, dus had ze een af:fair met iemand anders ».
Toen haar schoonmoeder – mevrouw Dolores – dit hoorde, werd ze gek.
Ze rende naar haar toe, greep haar schoondochter bij de haren, sloeg haar herhaaldelijk en riep toen:
« Een vrouw als jij verdient het niet om in dit huis te wonen! Je bent een wh:o:re, je man is net d:i:ed en je hebt al een a:f:fair! Zoiets walgelijks is er niet in mijn huis. Ga weg!
Clara knielde neer, de tranen stroomden over haar gezicht:
« Moeder, ik heb niets verkeerds gedaan, de baby is het kind van Miguel… »
« Mijn kind is de:ad en je durft te zeggen dat hij mijn kleinzoon is. Ik ben niet dom. »
« Moeder, we maken geen ruzie meer… »
