Twaalf lange jaren lang werd hij elke ochtend wakker in de kou van cel B-17. Ooit had hij geprobeerd te vechten – hij schreef brieven, nam contact op met advocaten, smeekte iedereen die wilde luisteren om in zijn onschuld te geloven. Maar niemand deed dat. Langzaam maar zeker gaf hij zijn verzet op. Hij accepteerde de stilte, de muren en het lot dat hem te wachten stond.
Het enige wat hem kracht gaf, was zijn hond – een Duitse herder die hij als bibberende pup in een steegje had gevonden. Zij werd zijn familie, zijn metgezel, de enige ziel die hij vertrouwde. Hij had niemand anders meer op de wereld dan zij.
Het ongebruikelijke verzoek
Toen de bewaker met het papier kwam waarin hij zijn laatste wens vroeg, verwachtten de bewakers de gebruikelijke antwoorden: eten, een sigaret, misschien een gebed. Maar de man sprak zachtjes:
— « Ik wil mijn hond zien. Nog één keer. »
Aanvankelijk kon het personeel het niet geloven. Was dit een truc? Maar het verzoek werd ingewilligd. En op de afgesproken dag, voordat zijn vonnis zou worden voltrokken, brachten ze hem naar de gevangenis.
De reünie
De Duitse herder werd aan de lijn binnengeleid. Even leek de wereld de adem in te houden. Toen hij zijn baasje zag, maakte de hond zich los en rende naar voren.
In een oogwenk sloeg ze hem neer en sprong in zijn armen alsof ze in één moment de twaalf jaar die ertussen zaten probeerde goed te maken. Hij viel, maar voor het eerst in jaren voelde hij het gewicht van de kettingen of de kou van de steen niet. Hij voelde warmte.
Tranen die jarenlang onuitgesproken bleven
Hij hield haar stevig vast en begroef zijn gezicht in haar dikke vacht. De tranen die hij zo lang had verborgen, kwamen eindelijk, zonder schaamte stromend.
Hij schreeuwde het uit, gebroken en gebroken, terwijl de hond zachtjes jankte en zich dichter tegen hem aan drukte, alsof ze ook wist dat hun tijd opraakte.
— « Jij bent mijn meisje… mijn trouwe… » fluisterde hij, zijn handen trilden terwijl hij haar rug keer op keer streelde. « Wat moet je zonder mij?… »
Ze keek hem aan met een blik vol loyaliteit en hij fluisterde nogmaals:
