Er is iets heiligs aan het soort mededogen dat niet wordt uitgezonden. Het soort dat dagelijks opduikt. Het soort dat er niets voor terug vraagt.
In onze latere jaren kijken velen van ons terug en vragen zich af: heb ik een verschil gemaakt?
Maar misschien is de echte vraag deze: heb ik ervoor gekozen om te zien?
Vriendelijkheid wordt nooit verspild.
Het wordt niet gemeten in applaus, erkenning of beloning. Het wordt gemeten in de stille impact die het achterlaat – in harten, in herinneringen, in handgeschreven brieven die worden doorgegeven lang nadat we er niet meer zijn.
Dus de volgende keer dat je door je eigen Maple Street loopt, kijk dan om je heen. Misschien zit er iemand stil, wachtend om gezien te worden.
En misschien ben jij degene die hen een reden geeft om te geloven dat de wereld nog steeds zachte hoeken heeft en mensen die bereid zijn om te geven.
