Maar achter die stille aanwezigheid ging een waarheid schuil die velen niet de tijd namen om te begrijpen: ze was eenzaam, hongerig en grotendeels vergeten door een wereld die te druk was om op te merken.
Wanneer vriendelijkheid begint zonder toestemming
Het was nooit mijn bedoeling om deel uit te maken van haar verhaal. Ik was gewoon haar buurman. Mijn dagen waren vol met boodschappen, werk en het gewone leven. Maar elke keer als ik haar alleen zag zitten, bewoog er iets in mij. Het was geen schuldgevoel. Het was herkenning – het soort dat groeit met de jaren, als we beginnen te begrijpen hoe gemakkelijk een persoon door de kieren kan vallen.
Ik kende haar verhaal niet, maar ik kon de afwezigheid in haar leven voelen. Op een dag bracht ik haar een bord met restjes. Gewoon een simpele maaltijd, niets bijzonders. Ze knikte dankbaar, maar zei heel weinig.
De volgende dag bracht ik haar er nog een. En dan nog een.
Al snel werd het een ritme – vier jaar lang elke dag een bord eten.
Niet omdat ze het vroeg. Niet omdat ik er iets voor terug verwachtte. Gewoon omdat het goed voelde.
