‘s Middags verscheen Daniel in de keuken, in hetzelfde pak als de dag ervoor, maar met zijn stropdas los. Op zijn gezicht was een mengeling van schuldgevoel en irritatie te lezen.
« Emily, luister… » begon hij.
‘Nee,’ onderbrak ik hem, met een vastberaden stem. ‘Jij bent degene die naar me moet luisteren. Je hebt me vernederd, in mijn eigen huis, voor mijn eigen zus. Denk je dat ik zomaar in elkaar stort? Dat ik zomaar in stilte verdwijn?’
Hij deinsde terug, maar zei niets.
‘Ik heb dit leven samen met jou opgebouwd, Daniel. Het huis, het bedrijf, de reputatie – we hebben het samen gedaan. En jij denkt dat je het allemaal aan Evelyn kunt overlaten omdat zij je kan geven wat ik niet kan?’ Mijn woorden waren scherp en weloverwogen.
Daniels ogen flitsten van angst. Hij kende me goed genoeg om het gevaar in mijn kalmte te herkennen.
Die nacht bedacht ik mijn plan. Evelyn wilde Daniel; ze kon hem krijgen. Maar het huis, de financiën, de erfenis – dat was van mij. Ik zou hen beroven van hun comfort, hun zekerheid en hun illusies.
En als het eenmaal voorbij was, zouden ze het te laat beseffen: ze hadden me onderschat.
De weken die volgden waren een ware les in geduld. Ik glimlachte wanneer nodig, sprak beleefd wanneer vereist, en liet Daniel en Evelyn geloven dat ze aan het winnen waren. Maar onder deze beleefdheid legde ik de basis voor mijn wraak.
De eerste stap was financieel. Daniel had altijd de publieke kant van ons bedrijf beheerd, maar de boekhouding, de investeringen, de contracten – alles droeg mijn handtekening. Discreet, met de hulp van Claire, heb ik activa overgeheveld naar trusts op mijn naam. Ik heb contracten herzien, begunstigden gewijzigd en ervoor gezorgd dat de ruggengraat van ons imperium veiliggesteld was. Daniel was dan wel het gezicht, maar ik was het fundament.
Toen kwam het huis. Evelyn zwierf er graag rond alsof het van haar was. Wat ze niet wist, was dat de eigendomsakte volledig op mijn naam stond. De avond dat ik een slotenmaker belde om de codes te laten veranderen, voelde ik een opwinding die ik al maanden niet meer had ervaren. Toen Evelyn terugkwam van haar boodschappen en zag dat haar kaart was geweigerd en de deur op slot zat, was de blik op haar gezicht elke pijn die ze me had aangedaan meer dan waard.
Daniel probeerde natuurlijk tussenbeide te komen. Hij bonkte op de deur, schreeuwde mijn naam en eiste antwoorden. Ik stond bij het raam erboven en keek hem aan, mijn stem kalm maar ijzig.
‘Jij hebt haar uitgekozen,’ zei ik. ‘Nu moet je maar met haar samenleven. Maar je zult het zonder mijn dak boven je hoofd moeten stellen, zonder mijn geld en zonder het imperium dat ik heb opgebouwd.’
De buren gluurden vanachter hun gordijnen, en voor één keer waren het Daniel en Evelyn die voor schut stonden.
Maar het was niet genoeg. Wraak is pas zoet als ze compleet is. Ik verspreidde de foto’s – discreet, strategisch – onder de leden van de raad van bestuur van Daniels bedrijf. Zijn geloofwaardigheid stortte van de ene op de andere dag in. Evelyn, wanhopig vasthoudend aan de status die ze dacht te hebben verdiend, begon barstjes te vertonen. Zonder de luxe, zonder het applaus van de maatschappij, was ze niets meer dan een vrouw die te midden van de ruïnes van andermans leven stond.
Claire en ik zaten op een avond samen, met een glas wijn tussen ons in. « Heb je er spijt van? » vroeg ze me.
Ik dacht aan de nachten dat ik mezelf in slaap had gehuild, aan de manier waarop Evelyn op het feest had geglimlacht, aan Daniels lafheid. Toen dacht ik aan de stilte in huis nu – vredig, weer van mij.
‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Ik heb er geen spijt van. Ze dachten dat ik zwak was. Ze dachten dat ik onvolledig was omdat ik geen kinderen had. Maar ik ben meer dan een baarmoeder. Ik ben kracht, en dat zullen ze nooit vergeten.’
Maanden later, toen Evelyn Daniel verliet – beroofd van zijn rijkdom, zijn reputatie en zijn waardigheid – probeerde hij terug te komen. Hij kwam naar mijn kantoor en smeekte om vergeving, om een tweede kans.
Ik keek hem recht in de ogen, vastberaden en onwankelbaar. « Jij hebt haar voor mij uitgekozen. Nu moet je maar met die keuze leven. »
En daarmee vertrok ik, hem achterlatend met niets dan spijt.
Voor het eerst in jaren voelde ik me compleet – niet omdat ik de goedkeuring van Daniel of Evelyn had, maar omdat ik alles had teruggewonnen wat belangrijk voor me was: mijn zelfrespect, mijn vrijheid en mijn toekomst.
