Buddy blafte zachtjes, het lint om zijn nek was vervangen door een nieuwe halsband die Emma zelf had uitgekozen.
Terwijl de vrachtwagen wegreed en de sneeuwvlokken als zacht applaus naar beneden dwarrelden, bleef Cal op de oprit staan en voelde hij hoe de wereld tot rust kwam in een stilte die hij al jaren niet meer had gekend.
Niet leeg.
Niet eenzaam.
Gewoon… vol.
Soms wordt een leven gered in een oogwenk van paniek.
Soms door een langzame, ontluikende daad van vriendelijkheid.
En soms – op een kerstveranda – gebeuren beide tegelijk.
