Ik begon te twijfelen aan mezelf. Maar ik wist wat ik had gezien. Wat ik elke nacht zag.
Ik besloot te blijven waken. Iedere nacht. Elk uur. De tik kwam altijd precies om 2:17.
Soms stond hij alleen.
Soms leek hij te wijzen. Naar mijn deur. Naar het raam. Naar mij.
En op een avond, toen ik mijn hoofd tegen het glas legde, hoorde ik het heel zacht.
Een fluistering.
“Je bent bijna klaar. Nog één nacht.”
Die woorden achtervolgden me.
Ik installeerde camera’s. Niets werd opgenomen.
Ik liet een vriend logeren. Hij werd om 2:18 wakker van mijn gegil. Maar hij had niets gehoord. Niets gezien.
Op dag twaalf vond ik iets in mijn tuin. Iets wat ik niet eerder had gezien.
Een schoen. Kinderformaat. Oud. Modderig.
En onder mijn deur zat een briefje geklemd.
“Elias wacht.”
