Drie jaar lang woonde Martha naast Nelly, een teruggetrokken vrouw wiens stille aanwezigheid als een schaduw door de dunne muren van haar bescheiden huis leek te hangen.
Er gingen geruchten door de buurt: verhalen over een vermist kind, een mysterieuze geschiedenis, een vrouw die meer verbergt dan alleen haar identiteit.
Toen Martha, altijd vriendelijk en gastvrij, koekjes kwam brengen om zichzelf voor te stellen, opende Nelly nauwelijks de deur voordat ze mompelde: « Dit is geen goed moment. » Zelfs mevrouw Freddie, geliefd om haar kersentaart, werd vriendelijk weggestuurd.
Toch kon Martha het ongemakkelijke gevoel niet van zich afschudden dat er iets niet klopte, ook al deed haar man Evan het allemaal af als ongefundeerde roddels uit de buurt.
Toen, op een warme middag, veranderde alles.
Terwijl Martha in de tuin bezig was, zag ze beweging in Nelly’s raam op de bovenverdieping.
Hij had zachte bruine krullen en een opvallende traanvormige moedervlek op zijn wang.
Martha verstijfde. Dat merkteken – identiek aan dat wat Evan als kind had – was onmiskenbaar. Op dat moment drong de waarheid tot haar door: de jongen was Evans zoon, het resultaat van een affaire met Nelly.
Het was niet toevallig dat Nelly bij haar was komen wonen. Ze had ervoor gekozen om hun kind op een steenworp afstand op te voeden, uit het zicht.
Toen Evan terugkwam van zijn reis, stond Martha op hem te wachten met de scheidingspapieren.
