Mijn vader steunde mij zonder aarzelen, maar mijn moeder vond dat ik overdreven reageerde en drong erop aan dat ik hem moest vergeven.
Toch gaf ik niet toe. Als ik was gebleven, had ik het signaal afgegeven dat mijn pijn er niet toe deed, dat het oké was om me uit te lachen en toch te blijven.
Maar ik dacht niet meer alleen aan mezelf – ik dacht aan het kind dat in mij groeide.
Ik kon het niet verantwoorden om ze op te voeden in een thuis waar emotionele wreedheid als een grap werd gezien.
Daniël maakte geen fout; hij maakte een keuze.
En toen besefte ik wat mijn beslissing was.
Ik ben pas twee dagen weg, maar ik voel niet de behoefte om terug te gaan.
Daniel schrijft mij nog wel, maar ik lees ze niet meer.
Ik koos voor vrede, veiligheid en eigenwaarde.
Mijn kind zal opgroeien in een thuis waar zijn moeder niet wordt bespot of gerespecteerd.
Die nacht was een keerpunt, maar ook een moment van helderheid.
Want nu begrijp ik: liefde zonder respect is helemaal geen liefde – het is controle.
En ik wil niet onder deze vermomming leven.
