De gevangene vroeg vlak voor de uitvoering van zijn vonnis om zijn hond te zien: ’s ochtends openden de bewakers de celdeur en verstijfden van schrik 😲😱
In 1947 vond er in de stadsgevangenis een gebeurtenis plaats die niemand ooit is vergeten.
In cel nr. 3 zat een gevangene die nog maar een paar dagen te leven had. Hij werd schuldig bevonden aan landverraad, hoewel hij tot het einde bleef volhouden dat hij onschuldig was. Maar niemand luisterde naar hem.
Op 16 september moest hij afscheid nemen van deze wereld, voor de ogen van het publiek.
De laatste nacht kwam een bewaker de cel binnen. Op de koude vloer, zijn knieën omklemmend, zat de man en rilde van kou en wanhoop.
— Hé, word wakker, — zei de bewaker. — Je hebt een laatste wens.
— Laat me vrij. Ik ben geen verrader…
— Dat zal niet gebeuren. Denk aan iets anders: eten, wijn, een priester…
De gevangene hief zijn tranenvolle ogen op:
— Mijn laatste wens is om mijn herdershond te zien. Ik wil afscheid van hem nemen.
De bewaker fronste, maar stemde na lang aarzelen toch toe.
Een uur later werd de hond de cel binnengebracht. Zodra hij zijn baas zag, rende hij naar hem toe, kwispelde, sprong, likte zijn handen. De man omhelsde hem zo stevig, alsof hij bang was dat dit hun laatste omhelzing zou zijn. Hij aaide hem, drukte zijn gezicht tegen de vacht en huilde zachtjes.
De hond bleef de hele nacht in de cel, maar ’s ochtends, toen de bewakers binnenkwamen om de gevangene weg te voeren, zagen ze iets vreselijks
