De geschiedenis zit vol stille revoluties. Sommige vinden plaats in paleizen en parlementen. Andere ontvouwen zich in keukens, tuinen en op plekken waar de lucht zo weids is dat het hart erdoor vernederd wordt. Deze historische romance speelt zich af in het Mexico van 1847, een verhaal over eigenwaarde , zelfvertrouwen en de verbazingwekkende kracht van ware liefde om te zien wat de maatschappij weigert op te merken.
Het is ook een verhaal over een dochter die werd behandeld als een probleem dat opgelost moest worden, maar ontdekte dat ze een geschenk was om te koesteren. Als je van inspirerende liefdesverhalen , pure romantiek en fictie uit het grenstijdperk houdt , ga er dan voor zitten. De woestijn heeft ons lessen te leren, en liefde heeft de gave om degenen te vinden die uiteindelijk voor zichzelf kiezen.
Een dochter van weelde, een hart in ballingschap
Het landhuis van Vázquez de Coronado glinsterde in kristalhelder licht en gepolijst marmer. Toch voelde al die luxe voor Jimena, 24 en bedachtzaam voor haar leeftijd, als een gang zonder deuren. Sinds haar debuut op vijftienjarige leeftijd werd ze gemeten aan de hand van jurken, weegschalen en blikken die aangaven wat ze niet was. Ze had zachte wangen en een vol lichaam, met honingzoete ogen die warm werden als ze lachte. Maar de spiegel die haar familie haar voorhield, toonde slechts gebrek.
Op bijeenkomsten leerde ze zich in een hoekje te wurmen naast oma’s en palmbomen in potten. Ze glimlachte op commando. Ze danste alleen als ze werd gedwongen. Ze trok zich terug in de boeken van haar oma en de kleine geneugten van keukensnoep, de enige tederheid die haar niet vroeg om iemand anders te zijn.
Haar vader, Don Patricio, was een en al grootboeken en kaarten, een man die de waarde van land tot in de laatste arroyo kon berekenen. Hij keek Jimena aan zoals hij oogstrapporten bestudeerde: wat kon er precies uit worden gehaald? Vijf van zijn kinderen waren getrouwd met een voordeel. Eén dochter, zo meende hij, niet.
Dus werd de avond van het grote bal van het seizoen als een laatste kans beschouwd. Haar moeder bestelde een koningsblauwe zijden jurk, bezaaid met goud, alsof kosten de aandacht konden afleiden van mannen die getraind waren om schoonheid met meedogenloze efficiëntie te beoordelen. Jimena daalde de trap af met een moed die medailles verdiende. Het gefluister was al gearriveerd voordat ze de vloer bereikte.
Wie zal haar kiezen?
Wie kijkt er door haar figuur heen?
Ze ademde erdoorheen, zoals een dame wordt geleerd, terwijl een ander meisje in een lichtere jurk door een gretige aanbidder werd weggevoerd. Tegen de tijd dat de koets hen naar huis bracht, was de stilte luider dan enig vonnis. De volgende ochtend riep haar vader haar naar de kamer waar contracten werden gesloten. Hij sprak over toekomst en nut. Hij sprak over afspraken. En in een besluit dat jaren zou nagalmen, regelde hij dat Jimena naar een Apache- reservaat aan de noordgrens zou worden gestuurd, waar een gevangengenomen krijger genaamd Tlacael een stuk land onder overheidstoezicht had gekregen.
De uitleg was koud: een ‘experiment’ in een vreedzame oplossing. Een manier om verder bloedvergieten te voorkomen. Een plek waar Jimena eindelijk ‘van nut’ zou kunnen zijn. De woorden waren zwaar, en toch roerde er, te midden van de schok, iets anders in haar borst. Zou een leven voorbij marmer en spiegels als adem kunnen aanvoelen?
Bij zonsopgang reed de koets door een dor landschap dat eindeloos leek. Rode rotsen. Een blauwe hemel. Een wind die naar salie en zonlicht rook. Jimena keek niet om.
