Wat volgde was bruut en snel: verkoop, verhuizing, gewone banen. Hun façade stortte in.
Mijn werk werd echter steeds omvangrijker. Mijn verzameling trok de aandacht. Ik lanceerde mijn eigen merk. Vervolgens kocht ik met de winst het oude familiehuis terug op een veiling.
Ik heb haar niet gered. Ik heb haar getransformeerd.
De eetkamer werd een werkplaats. De slaapkamers, klaslokalen. Ik heb er een gemeenschapsproject opgezet voor jongeren die te horen hadden gekregen dat ze een probleem vormden.
Op de deur hangt een plaquette met de tekst: « Geen Fout Project. » Daaronder: « Voor degenen die ten onrechte dachten dat zij het probleem waren. »
Mijn ouders zijn er een keer geweest. Ze keken zwijgend toe.
‘Je hebt ons uitgewist,’ zei mijn vader.
« Nee, » antwoordde ik. « Ik ben je voorbijgelopen. »
We zijn geen perfect herenigd gezin. Soms neem ik hun telefoontjes op, soms niet. Zij leven bescheiden. Ik leef in vrijheid.
Voor mij ging wraak niet over hen vernietigen. Het ging erom de versie van mezelf te vernietigen die nog steeds hun goedkeuring nodig had.
En om iets op te bouwen waar hun minachting geen macht meer had.
Daarom laat ik u met deze vraag achter: als degenen die u pijn hebben gedaan op een dag huilend terug zouden komen, zou u dan de deur voor hen openen? En vooral, volgens welke regels?
