Voor mij was het een envelop. Binnenin zat een cadeaubon van $ 50 voor een plaatselijk warenhuis – niets bijzonders, gewoon een generieke, universele kaart zonder bijgevoegd briefje. Alleen mijn naam op de envelop in haar delicate cursief.
In het begin dacht ik er niet veel over na. Het was een vriendelijk gebaar, hoewel enigszins uit de toon vallen. Oma was niet iemand die cadeaubonnen gaf; Ze geloofde in handgeschreven brieven en attente geschenken. Een cadeaubon leek… Onpersoonlijk, bijna.
Ik overwoog het te doneren of opnieuw te schenken aan iemand die het misschien meer nodig had. Maar er knaagde iets aan me. Misschien was het het feit dat het het laatste was dat ze me ooit gaf.
Dus ging ik op een zaterdagmiddag naar de winkel, met de gedachte dat ik een nieuwe jas of wat huishoudelijke artikelen zou kopen.
Ik gaf de kaart zonder veel na te denken aan de kassier. Maar toen gebeurde er iets vreemds.
Ze scande de kaart, pauzeerde even en keek toen met grote ogen naar me op. Haar gezichtsuitdrukking veranderde van verveling naar verwarring. Ze scande het opnieuw.
Toen riep ze de winkelmanager.
Een geheim onthuld
Ik werd naar een klein kantoor achter de balie van de klantenservice geleid. De manager – een vrouw van middelbare leeftijd met vriendelijke ogen – zat tegenover me en vroeg zachtjes: « Waar heb je deze kaart vandaan? »
Ik vertelde haar dat het van mijn grootmoeder, Margaret Harper, was geweest.
Haar gezicht veranderde volledig. Haar strenge houding werd zachter en haar ogen vulden zich met emotie.
« Je weet het niet, hè? » vroeg ze zacht.
Ik schudde mijn hoofd, verward.
Toen vertelde ze me iets dat ik nooit zal vergeten.
