Het is de persoon die de deur openhoudt voor iemand die worstelt met zijn boodschappen. De buurman die incheckt als ze je al een tijdje niet hebben gezien. De vreemdeling die betaalt voor de volgende koffie in de rij.
Die momenten halen het nieuws niet, maar ze veroorzaken rimpelingen die verder reiken dan we ons realiseren.
Die middag bij McDonald’s was ik getuige van twee vormen van vriendelijkheid: de onbaatzuchtige liefde van een moeder en de kans om een klein beetje warmte aan haar dag toe te voegen. Beide acts waren belangrijk – gelijk, rustig, mooi.
Als ik terugdenk aan die dag, hoor ik nog steeds de verrukte stem van het kleine meisje, haar gelach echoot boven het geroezemoes van gesprekken en het geritsel van papieren wikkels. En ik herinner me nog steeds de ogen van haar moeder – moe maar stralend van dankbaarheid.
Het was een herinnering waarvan ik niet wist dat ik ze nodig had: dat vriendelijkheid niet gaat over het veranderen van de wereld. Het gaat om het veranderen van momenten – één persoon, één klein gebaar, één stille handeling tegelijk.
Want soms kan de eenvoudigste lunch je op meer dan één manier een vol gevoel geven.
