De eerste dagen na zijn vertrek waren gevuld met verwarring, angst, maar ook met een verbazingwekkend gevoel van lichtheid. Olga bevond zich in een klein, bescheiden maar gastvrij huis, dat ze met de hulp van haar moeder had gehuurd. De realiteit van haar herwonnen vrijheid was nog moeilijk te bevatten. Het leven leek aanvankelijk bijna onwerkelijk na maandenlange onderdrukking onder Maximes controle. Toch werd ze elke ochtend wakker en besefte ze dat ze vrij was om haar eigen keuzes te maken.
Maar wat zo lang een last voor haar was geweest, had ook een onverwachte kracht in haar gewekt. Elke dag die ze zonder Maxime doorbracht, bracht haar dichter bij de vrouw die ze was geweest, of liever gezegd, de vrouw die ze voorbestemd was om weer te worden. Door geleidelijk de controle over haar eigen leven terug te nemen, herontdekte Olga de eenvoudige dingen: de onafhankelijkheid van haar handelingen, de vrijheid om zonder angst te kiezen wat ze at, het comfort van spontane gesprekken zonder de woede van Maxime te hoeven vrezen.
Met de steun van Diane zette Olga een reeks juridische stappen. Op een ochtend ging ze naar de rechtbank om aangifte te doen van psychische mishandeling. Diane vergezelde haar, een standvastige raadgever, en herinnerde haar er voortdurend aan dat vrouwen zoals zij te vaak het zwijgen werden opgelegd en dat het tijd was dat daar een einde aan kwam. Dankzij de advocaat van Diane kreeg ze juridische bescherming en de kans om eindelijk de waardigheid terug te winnen die ze dacht voorgoed kwijt te zijn.
Het proces was lang en vol obstakels. Er waren de moeilijke gesprekken met de politie, de getuigenverklaringen en, bovenal, de verschijning voor de rechter. Olga was voortdurend bang dat een ondoordacht woord alles wat ze had opgebouwd zou kunnen vernietigen, maar beetje bij beetje begreep ze dat haar stem het verdiende om gehoord te worden. Haar woorden, uitgesproken zonder te schreeuwen of te tieren, waren krachtig in hun eenvoud: ze had niets verkeerd gedaan, ze verdiende dit niet.
