Maar hoewel haar verraad pijnlijk was, kwam de diepere wond door Adams aarzeling. Vanaf het moment dat hij me niet had verdedigd. Toen de vraag over het vaderschap van ons kind ter sprake kwam, had hij geen nee gezegd.
Hij was even gestopt.
Niet lang daarna begonnen we met therapie. Elke week zat ik naast hem en sprak ik de woorden uit die ik voorheen niet had durven zeggen.
‘Het ging niet alleen om de toets,’ zei ik. ‘Het was het gevoel dat ik er helemaal alleen voor stond. Jullie hebben me niet beschermd.’
Hij keek me aan, met schuldgevoel in zijn ogen. ‘Ik weet het,’ zei hij. ‘Ik was zwak. Maar ik wil je terugwinnen.’
En dat deed hij.
Hij hield op met excuses te verzinnen voor zijn moeder. Hij luisterde, was er voor me en steunde me door moeilijke dagen heen. Hij zei niet alleen dat hij van me hield, hij bewees het ook.
Ik heb hem vergeven. Niet omdat ik vergeten ben wat er gebeurd is, maar omdat hij veranderd is.
Het gezin dat we hebben gekozen
We hebben Denise sindsdien niet meer gezien. Haar laatste bericht was een mengeling van verontschuldigingen en excuses. Ik heb haar nummer geblokkeerd.
Adams vader kwam echter een paar weken later opdagen. Stil. Veranderd. Hij vroeg nooit om uitleg. Hij begon gewoon langs te komen. Hij brengt nu speelgoed mee. Hij leest verhaaltjes voor het slapengaan. Hij blijft lang genoeg om te helpen, maar niet lang genoeg om zich op te dringen.
Hij is niet de man die Adam dacht dat hem had opgevoed. Maar hij probeert nu wel de man te zijn die hem bijstaat.
Onze zoon groeit snel. Hij rent, hij lacht, hij noemt me ‘mama’ en reikt vol vreugde naar Adam.
De DNA-testen liggen ergens in een la, onaangeraakt. We hebben ze sinds die dag niet meer opengehad.
Omdat we aan niemand meer iets hoeven te bewijzen.
Wij weten wie we zijn.
En, nog belangrijker, we weten wie er níét in dat verhaal thuishoort.
