Welke toekomst kunnen we ons voorstellen?
De wonden uit het verleden verdwijnen niet zomaar, maar ze kunnen wel de vruchtbare grond vormen voor een nieuw begin. Hun nieuwe filosofie: dagelijkse gebaren, regelmatig herhaald. Durven openhartig te zijn (zelfs als het eng is). Hun eigen wereldje beschermen (zelfs als het onrustwekkend is). Elke dag kiezen voor ‘wij’ in plaats van individualiteit. Émilie wil niets liever dan rust en veiligheid voor Lila; Julien belooft niet het onmogelijke, alleen zijn onvoorwaardelijke steun, zijn begrip en hun dagelijkse ontmoetingen bij zonsondergang – zijn favoriete moment, wanneer de onrust van de wereld tot rust komt. Dan breekt een zonnige zondag aan: onder de oude boom in de tuin knielt Julien neer, een fluwelen doosje in zijn hand, terwijl Lila onrustig heen en weer schuifelt, de betekenis van het moment nog niet helemaal begrijpend. Geen plechtige toespraak: alleen een oprechte vraag, vanuit de diepte van haar ziel. Émilie mompelt ‘ja’, tranen stromen als een eindelijk tot rust gekomen zee over haar wangen.
De universele les van dit verhaal
Liefde tussen volwassenen is geen wedstrijd en ook geen show: het is een keuze die elke dag opnieuw wordt gemaakt, vaak in eenvoud.
Moeilijke tijden bepalen niet wie we zijn; het gaat erom hoe we weer opstaan.
Families ontstaan op vele manieren: soms begint het allemaal met een gezamenlijke maaltijd en een « blijf vannacht slapen ».
Als je het moeilijk hebt, onthoud dan: om hulp vragen is geen teken van zwakte, maar juist van moed.
Soms biedt het leven ons een nieuw hoofdstuk om te schrijven… mits we de kans durven te grijpen wanneer die zich voordoet.
