Tranen welden op in de ogen van de vrouw. Maar deze keer – van emotie. Voor het eerst in lange tijd voelde ze zich veilig.
Er is een maand verstreken.
Het huis van Martin Delacroix was niet langer een kil toevluchtsoord voor een eenzame man. Gelach, muziek, het geluid van kindervoetstappen. De geur van het avondeten, kinderkleren op het balkon, tekeningen op de koelkast.
Martin had geen haast meer om terug te gaan naar Zürich. De belangrijkste vergaderingen vonden nu in de tuin plaats – terwijl Louis leerde fietsen. Of ‘s avonds – terwijl hij verhaaltjes voorlas voor het slapengaan.
Soms heb je geen wonderen nodig om iemands leven te veranderen – en misschien ook wel dat van jezelf. Eén sleutel is al genoeg. Een uitgestoken hand in de regen. En een stil maar oprecht « ja ».
