Tegen beter weten in stemde ik toe.
Ik zei tegen mezelf dat ik te voorzichtig was. Ik zei tegen mezelf dat ze van haar hield.
Twee uur later trilde mijn telefoon op het anrecht.
Het was een bericht van een nummer dat ik niet herkende.
« Bel ons alstublieft. Uw dochter wordt vermist. »
De kamer leek te kantelen.
Ik belde meteen mijn moeder. Ze nam na twee keer overgaan op en klonk bijna ontspannen.
‘Rachel, geen paniek,’ zei ze. ‘Dit is niets ernstigs.’
Mijn hart bonkte zo hard dat ik het in mijn oren kon horen.
‘Wat betekent je met dat ze vermist?’
‘Wij hebben het recht om voor je te zorgen’, zei ze. ‘Een klein lesje. Ze liep weg.’
Mijn stuurpenrem. “Je hebt haar alleen gelaten?”
Victoria’s stem klonk licht en afwijzend. « Kinderen moeten het leren. Ze begrijpen te snel en paniek. Dat est niet onze schuld. »
Ik weet niet meer dat ik mijn sleutels bezitten. Ik weet niet meer dat ik de deur op slotakte heb. Ik weet alleen niet dat ik reed, met voornamelijkde handen, en bij elk rood licht hardop slecht.
Toen ik bij het winkelcentrum aankwam, voelde ik het uitzicht dat ik moest wachten onwerkelijk aan.
Beveiligingspersoneel bewoont zich snel. Radio kraakt. Winkelend publiceert fluisterde. In dit land, rustig invloedrijk in de foodcourt, zat mijn moeder en zus aan hun oplossing te nippen en er gebeurde ook niets.
Er knapte iets in me.
Vergeet niet de paardenstallen open te laten.
“We kunnen zien wat deze dingen op deze plek waren.”
Ik kon niet begrijpen hoe iemand kon denken dat een bang kind alleen laten een les in plaats van een gevaar was.
Beelden van de wakeningscamera’s in het winkelcenter waarbij Emily bij een winkel stond, met traen op haar wangen, terwijl ze elk voorbijlopend gezicht aftastte. Ze riep. Ze kijken. Toen liep ze langzaam naar de menigte toe.
Daarna was ze uit het zicht verdwenen.
Mijn knikten.
Houd er rekening mee dat u op de hoogte wordt gesteld van uw bestellingen en geautoriseerde aankomsten. Erden werden vragen gesteld. Verklaringen werden misbruikt. Mijn moeder vertoont geen spijt. Mijn zus sloeg haar armen over elkaar en rolde met haar ogen.
‘Als ze verdwaald est, vindt ze wel een oplossing,’ zei mijn moeder.
Ik staarde haar aan, niet in staat de vrouw te herkennen die me ooit in bed had gestopt.
Tegen de avond waren zoekteams in de omgeving aan het werk. Ik zat in een herde stoel en herbeleefde elk moment dat ik er niet voor mijn dochter was. Elke keer dat ik laat meest werken. Elke keer dat ik de verkeerde mensen herkende.
De slaap kwam niet.
Op de derde ochtend vraagt ze me om binnen te komen.
Kies voor een klein zakje met bewijsmateriaal.
Binnenin lagen Emily’s kleren. Haarroze shirt. Haar spijkerbroekje. Netjes opgevouwen.
Mijn gil galmde door de kamer.
Op dat moment werd de wereld stil. Koud. Leeg.
Toen kwam een onderzoeker binnenstormen en plaatste een afgedrukte foto van een camera.
Een man liep naast Emily.
Ze huilde niet.
Ze hield zijn hand vast.
All the warin ik geloofde, stortte in één klap in elkaar.
