Ik vertelde haar over de begraafplaats, over Isabel, over onze gesprekken.
Laura zweeg een tijdje. Ik zette me schrap voor woede, maar uiteindelijk zei ze:
« Daniel, ik heb drie jaar gewacht. Ik ben niet bang voor Isabel. Want liefde is geen medelijden of toeval – het is een beslissing. Ik wil gewoon dat je eerlijk kiest. Als zij je gelukkig maakt, weet ik hoe ik afstand van haar kan nemen. »
Haar woorden troffen me als een mes.
Uitsluitend ter illustratie.
Toen begreep ik dat ware liefde niet alleen draait om het delen van wonden – het gaat ook om opoffering, vertrouwen en geloof.
Vanaf dat moment concentreerde Isabel zich uitsluitend op zaken. Ik koos voor Laura omdat ze me echt hielp om weer te leven. Het verleden had rust nodig, en de vrouw die me vooruit had getrokken, stond aan mijn zijde.
Soms, in stilte, herinner ik me Isabels droevige ogen en haar vraag:
« Ben je bij iemand die je wonden slechts weerspiegelt, of bij iemand die je helpt ze te helen? »
Ik wist dat haar ontmoeting niet de vonk van nieuwe liefde zou zijn, maar een herinnering dat ik niet alleen was in mijn verdriet. Ik had Laura, en met haar kon ik echt leren leven.
Vanaf die dag veranderde mijn leven. Niet door de trio, maar doordat ik begreep hoe ik van het heden kon genieten, het verleden kon loslaten en vooruit kon kijken.
