Sommige mensen gaan rustig door het leven. Ze doen hun ding, zwaaien beleefd en kunnen goed met hun buren opschieten. Anderen, nou ja, behandelen hun doodlopende straat als hun eigen koninkrijkje. Lindsey was er zo een.
Ik had geen idee dat verhuizen naar een huurhuis voor mijn werk zou leiden tot een van de meest dramatische ontmoetingen in de buurt van mijn leven. Het begon allemaal met koekjes… en eindigde met een federaal onderzoek.
Een warme glimlach verhulde koude bedoelingen.
Jack en ik arriveerden donderdagavond laat. Het huis was klein maar comfortabel, verscholen in een goed onderhouden buurt vol perfect onderhouden gazons en Amerikaanse vlaggen. We zouden er maar een paar maanden blijven, terwijl Jack aan een gevoelige overheidsopdracht in de buurt werkte.
We hadden onze koffers nog maar net uitgepakt, toen de deurbel ging.
En daar was ze – Lindsey. Een vijftiger, netjes gekleed, met een schaal chocoladekoekjes in haar hand en een blik in haar ogen die me kippenvel bezorgde. Haar glimlach reikte niet tot haar ogen en haar toon was iets te opgewekt.
« Welkom in de buurt! » tjilpte ze. « Ik wilde dit even afgeven… en, oh ja, nog even een kleine herinnering: onze Vereniging van Eigenaren (VvE) staat slechts één auto per oprit toe. Strikte regels. Geen uitzonderingen. »
Jacek en ik wisselden een blik uit. Onze auto’s stonden allebei netjes geparkeerd op ons huurterrein – niet geblokkeerd door de straat, noch uitgesleten op de stoep.
« We zijn maar tijdelijke huurders, » legde ik uit. « We zijn hier voor werk. Beide auto’s staan op de oprit, dus we dachten dat het wel goed was. »
Lindsey’s glimlach vertrok. « Nou… de Vereniging van Eigenaren maakt het niet uit dat jullie tijdelijke huurders zijn. »
We bedankten haar, namen de koekjes aan en deden voorzichtig de deur dicht.
Ik had toen op mijn intuïtie moeten vertrouwen.
Gesleept zonder waarschuwing.
Drie dagen later, bij zonsopgang, werden we wakker van een vreemd, rommelend geluid buiten. Jack trok de gordijnen open.
