« Dat kind heeft pijn, » zei Dale zachtjes.
« Broeder, » antwoordde Snake zacht maar vastberaden, « laten we je hier doorheen slepen. Nog een uur. »
De kreet veranderde opnieuw, de toonhoogte rafelde als een touw onder spanning. Een vrouwenstem brak bij één woord: alsjeblieft.
Dales blik bleef rusten. Hij hief zijn hand op, bestudeerde de lijn die aan zijn arm was geplakt en maakte een keuze.
« Ik heb nog steeds twee goede handen », zei hij.
“Dale—” Snake stond snel op.
Maar de oude ruiter had al op zijn oproepknop gedrukt en, met de beleefde koppigheid die verpleegkundigen respecteren, gevraagd om lang genoeg losgekoppeld te worden om « een buurman in de gaten te houden ». Hij ging niet in discussie met de wet of het beleid. Hij vroeg om genade – kalm, direct en zonder drama. Patiëntenrechten worden vaak op deze manier uitgeoefend: een eenvoudig verzoek, met respect uitgesproken.
Een vreemdeling aan een deur
(Gezinsbegeleiding, hulpmiddelen voor mantelzorgers)
Drie huizen verderop, in de kinderafdeling, zag een jong stel eruit alsof ze een storm hadden overleefd, maar er stond er nog een te wachten. Jessica hield haar zoontje Emmett van tweeënhalf vast, terwijl hij zich kromde en tegen haar schouder aan spartelde. Marcus zat voorovergebogen, met zijn ellebogen op zijn knieën, alsof zijn hele lichaam de jongen probeerde vast te houden. Twee verpleegsters stonden in de buurt, met kloppend hart, en hadden geen andere opties dan meer alarmen of meer vreemden.
Dale verscheen in de deuropening. Een groot lichaam. Een chemo-kaal hoofd onder een bandana. Een leren vest, verzacht door de kilometers en de jaren. Hij wist hoe hij eruitzag. Soms leest de wereld ‘biker’ en stopt dan met lezen.
Hij sprak zacht en warm. « Mevrouw, » zei hij tegen Jessica, « ik weet dat ik er ruig uitzie. Maar ik heb vier kinderen grootgebracht en voor een heleboel kleinkinderen gezorgd. Als u me de kans geeft, denk ik dat ik kan helpen. »
Uitputting doet wat trots niet kan: het maakt ruimte voor een nieuw idee.
« Hij heet Emmett, » zei Jessica. « Hij heeft al dagen niet geslapen. De geluiden en de lichten… » Haar zin vervaagde tot een ademhaling.
Dale knielde neer, zodat zijn ogen op gelijke hoogte waren met die van de jongen. « Hé, kleine man, » mompelde hij. « Zware dag? »
Emmett huilde eerst nog harder. Dale deinsde niet terug. Hij reikte niet. Hij bleef praten met die constante, rivierdiepe toon.
« Ik ben soms ook bang, » gaf hij toe. « Deze kamers zijn licht. De piepjes stoppen nooit. De medicijnen maken me misselijk. Wat me helpt, is als iemand bij me komt zitten en blijft. »
Hij opende een brede handpalm en legde die op zijn knie. « Als je wilt, kan ik zitten. Geen haast. Niet aanraken, tenzij je het zegt. »
Een kleine hand – aarzelend, plakkerig van de tranen – strekte zich uit en legde hem in de zijne.
