Toen ik beviel van mijn dochter, dacht ik dat het moeilijkste van mijn nieuwe leven het slaapgebrek en het eindeloze verschonen van luiers zouden zijn. Ik had het mis. De echte schok kwam op de dag dat mijn grootvader, Edward, mijn ziekenkamer binnenliep.
Hij hield een bos bloemen vast en had zijn gebruikelijke warme glimlach op zijn gezicht… toen stelde hij een vraag die me bijna de adem benam.
‘Mijn lieve Claire,’ zei hij zachtjes, terwijl hij een plukje haar opzij schoof, zoals hij vroeger deed toen ik klein was, ‘waren die tweehonderdvijftigduizend dollar die ik je elke maand stuurde niet genoeg? Je had nooit iets tekort mogen komen. Ik heb je moeder zelfs gevraagd ervoor te zorgen dat het geld je bereikte.’
Ik heb ernaar gekeken, totaal verbijsterd.
« Opa… over welk geld heb je het? Ik heb nooit iets gekregen. »
Haar gezichtsuitdrukking veranderde van tederheid naar doodsbang ongeloof.
« Claire… ik stuur dit geld al sinds jullie trouwdag. Je bedoelt dat je nog nooit een betaling hebt gezien? »
Mijn keel snoerde zich samen.
« Geen enkele. »
Voordat hij de kans kreeg te antwoorden, ging de deur plotseling open.
Mijn man, Mark, en mijn schoonmoeder, Vivian, kwamen binnen met hun armen vol luxe boodschappentassen – schandalig dure merken die ik me nooit had kunnen veroorloven. Ze waren eropuit gegaan om « wat te winkelen ». Hun stemmen klonken opgewekt… totdat ze beseften dat we niet alleen waren.
Vivian verstijfde als eerste. De tassen gleden iets uit haar armen. Marks glimlach verdween toen zijn blik van mij naar mijn grootvader en vervolgens naar mijn gezichtsuitdrukking dwaalde.
De stem van mijn grootvader verbrak de stilte.
« Mark… Vivian… mag ik jullie een vraag stellen? »
Zijn toon was kalm, maar buitengewoon scherp.
« Waar is het geld gebleven dat ik naar mijn kleindochter heb gestuurd? »
Mark slikte moeilijk. Vivian knipperde snel met haar ogen, duidelijk op zoek naar een excuus. De lucht werd benauwend.
Ik hield mijn baby stevig tegen me aan. Mijn handen trilden.
« M-geld? » stamelde Mark. « W-welk geld? »
Mijn grootvader ging rechtop zitten, zijn gezicht rood van een woede die ik nog nooit eerder bij hem had gezien.
« Doe niet zo stom. Claire heeft geen cent gekregen. En ik denk dat ik nu snap waarom. »
Er viel een stilte. Zelfs mijn baby werd rustig.
Vervolgens voegde hij er met ijzige stem aan toe:
« Dacht je nou echt dat ik nooit zou ontdekken wat je aan het doen was? »
