Weken gingen voorbij. Kira knapte op. Ze kon weer zelfstandig zitten, haar favoriete serie kijken en zelfs lachen zonder pijn. Ze hield de teddybeer dichtbij en vertelde bezoekers dat hij haar ‘genezingsassistent’ was.
Ter illustratie.
Op een dag, toen ze het ziekenhuis in een rolstoel verliet, stond het personeel langs de gangen. Verpleegkundigen klapten. Artsen glimlachten. Een klein kind rende naar haar toe en omhelsde haar. Kira lachte – een geluid dat iedereen had gemist.
Haar strijd was nog niet voorbij, maar haar moed had een vuur ontstoken in iedereen om haar heen. In de harten van de zieken, de vermoeiden en zelfs de hopelozen had Kira iets moois geplant: HOOP.
