Papa’s plotselinge urgentie
Ik voelde een aanwezigheid naast me. Papa’s gezicht was bleek, zijn kaken op elkaar geklemd, zijn ogen koud van een angst die ik nog nooit eerder had gezien.
Hij pakte mijn hand zo stevig vast dat het pijn deed. Zijn stem was laag, dringend. « We moeten vertrekken. Nu. »
« Papa? Wat is er aan de hand? » Vroeg ik geschrokken.
Maar hij legde het niet uit. Hij trok me langs geschrokken familieleden, voorbij de gloed van kaarsen, langs Emily’s gelach. Gasten riepen ons na, maar papa keek niet eens achterom.
Tegen de tijd dat we zijn oude Ford Explorer bereikten, klopte mijn hartslag. Hij rukte de deur open, duwde me praktisch naar binnen en snelde weg van de receptie.
De stilte was verstikkend. Zijn handen zaten met witte knokkels aan het stuur. Elke keer als ik vroeg: « Is Emily in orde? Gaat het goed met mama? » – hij zweeg.
Ik was nog nooit zo bang geweest.
De bekentenis
Toen we eindelijk onze oprit opreden, zette papa de motor uit. Een lang moment zat hij daar, zijn gezicht overschaduwd. Toen, met een stem laag en zwaar, sprak hij woorden die mijn maag deden omvallen.
« Emily zou niet met David moeten trouwen. Hij is niet wie hij zegt dat hij is. »
Ik staarde hem verbijsterd aan. « Waar heb je het over? »
Papa haalde een hand door zijn grijzende haar. Zijn ogen vulden zich met verdriet.
« Ik wilde haar bruiloft niet verpesten zonder bewijs », zei hij. « Maar twee nachten geleden ging ik naar het appartement van David om wat gereedschap terug te brengen. Hij was niet thuis, maar zijn brievenbus liep over. Eén letter viel mijn oog op. Geen retouradres – alleen een naam: Rebecca Morales. Ik herkende het meteen. »
Ik fronste mijn wenkbrauwen. « Wie is zij? »
Zijn stem kraakte. « Mijn zus. Je tante. Degene die vijfentwintig jaar geleden verdween. »
