Maar ze leken zo verliefd, » protesteerde ik zwakjes, mijn stem nauwelijks fluisterend.
« Dat is wat verontrustend is, » gaf Robert toe, zijn stem werd zachter. « Misschien houdt hij echt van haar, maar de onderzoekers hadden genoeg bewijs om het tegendeel te bewijzen. »
Er viel weer een stilte tussen ons, ieder van ons verzonken in onze eigen turbulente gedachten. Ik voelde een mix van emoties: woede over het mogelijke bedrog, angst voor de toekomst van mijn zus en intens verdriet dat zo’n mooie dag zo’n donkere wending had genomen.
« Ik wil haar gewoon beschermen, » zei ik uiteindelijk, mijn stem brak.
« We komen hier wel doorheen, » verzekerde Robert me, met zijn stevige maar geruststellende greep op het stuur. « We komen hier wel doorheen. Je staat er niet alleen voor. »
Hoe verder we afdreven van de glorieuze festiviteiten en in de onzekerheid van wat ons te wachten stond, hoe meer ik me vastklampte aan Roberts woorden, in de hoop dat de waarheid – wat die ook was – mijn zus zou bevrijden en dat liefde, in welke vorm dan ook, uiteindelijk zou zegevieren.
