De meeste mensen vertrokken binnen het uur, maar een van Ryan’s vrienden, Zach, bleef achter.
Hij gaf me een drankje en zei: « Dat was de beste comeback die ik in lange tijd heb gezien. »
Toen pauzeerde hij, ontmoette mijn ogen en voegde eraan toe: « Voor wat het waard is… Ik heb altijd gedacht dat je beter verdiende. »
Ik trok een wenkbrauw op. « Beter dan een nep-carrièreviering gevolgd door gaslighting en ego? »
Hij grijnsde. « Beter dan een man die een grap maakt van de dingen die voor jou het belangrijkst zijn. »
Voordat hij vertrok, vroeg hij me mee uit.
Ik zei: « Alleen als je belooft mijn carrière – of mijn haarlijn – niet te faken. »
Hij lachte. « Overeenkomst. »
Wat ik dacht dat een voorstel zou zijn… Was eigenlijk mijn vrijheid
Die nacht was niet wat ik had verwacht. Ik heb geen diamanten ring gekregen. Ik ben niet begonnen met het plannen van een bruiloft.
In plaats daarvan ontdekte ik iets veel waardevoller: duidelijkheid.
Duidelijkheid dat liefde je niet klein mag laten voelen. Dat grappen niet onschuldig zijn als ze de spot drijven met je gekwetstheid. Dat voor jezelf opkomen kan angstaanjagend voelen, maar het voelt ook als thuiskomen bij wie je werkelijk bent.
Dus nee, Ryan heeft niet voorgesteld.
Maar ik zei « ja » tegen mezelf.
En dat is een verbintenis waar ik nooit spijt van zal krijgen.
