Met een glimlach keek Thomas naar de roos. « Dit is voor jou, Emma, » fluisterde hij. Hij pakte een klein doekje en veegde voorzichtig het laatste beetje stof van de blaadjes.
Plots hoorde hij voetstappen achter zich. Zijn kleindochter, Sophie, stond met grote ogen te kijken. « Opa… die is prachtig! » riep ze uit.
Thomas glimlachte en legde zijn beitel neer. « Dit is de roos die ik je oma heb beloofd. »
Sophie keek even naar haar opa en toen naar de roos. « Mag ik haar houden, opa? » vroeg ze voorzichtig.
Thomas knikte langzaam. « Ja, kind. Maar beloof me dat je haar goed zult bewaren. Deze roos is gemaakt uit liefde. »
Sophie pakte de houten roos voorzichtig op en drukte haar tegen haar hart. « Dat beloof ik, opa. »
Terwijl de zon langzaam onderging, stond Thomas daar, met een tevreden glimlach op zijn gezicht. Zijn belofte aan Emma was eindelijk vervuld, en hij wist dat hun liefde, net als deze roos, voor altijd zou blijven bestaan.
« Als mijn verhaal je geraakt heeft, deel het dan alsjeblieft… ❤️ »
