— Wat is er met hem aan de hand? — vroeg de verpleegster verbaasd.
— Kalmeer die hond! — riep iemand van het personeel.
Maar op dat moment verstijfde een van de artsen.
— Wacht eens… zijn hand… die bewoog!
— ECG, snel! — riep een ander.
Een seconde later werd de monitor weer ingeschakeld. Een geïntegreerde, maar duidelijke hartslag vertaald op het scherm. Het hart van Alex klopte weer.
De medici vlogen naar de zoom teen. Adrenaline, defibrillator, zuurstof. De kansen waren miniem… maar hij kwam terug. Hij leefde.
De hond bleef op het bed zitten, zijn snuit rustend op de borst van zijn baasje. Zijn ogen waren niet langer gevuld met wanhoop. straalde nu hoepel.
En die avond kon niemand van het personeel zijn tranen bedwingen. Want liefde, trouw en instinct… had het leven gekregen van een man die al als dood werd verklaard.
