Een seconde — en de monitor ging weer aan. Zwak, maar duidelijk signaal. Alex’ hart klopte weer.
De artsen snelden naar hem toe. Adrenaline, defibrillator, zuurstof. De kansen waren miniem… maar hij kwam terug. Hij leefde.
De hond bleef op het bed zitten, met zijn snuit op de borst van zijn baasje. De wanhoop in zijn ogen was verdwenen. Daarin straalde nu hoop.
En die avond kon niemand van het personeel zijn tranen bedwingen. Want liefde, trouw en instinct — redden een mens die al dood werd gewaand.
